عزاداری در سیره اهل بیت (علیهم السلام) صفحه 255

کلینی به سند خود از جابر نقل می­کند که به امام باقر (علیه السلام) عرض کرد: جزع چیست؟

حضرت فرمود: اشد الجزع الصراخ بالویل و لطم الوجه و الصدر.. شدیدترین جزع، فریاد و واویلا و صیحه و زدن به صورت و سینه است.» (1)

با استفاده از متون تاریخی متوجه می­شویم که در عرب آن دوران و حتی قبل از شهادت امام حسین (علیه السلام) سینه زنی بسیار شایع بوده و هنگام عزاداری به سر و سینه می­زدند. در این زمینه گزارش­های تاریخی بسیار زیادی در دست می­باشد، مثلاً نقل شده که زنان پیامبر نیز به همین روش، نسبت به شهادت رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) ابراز عزاداری نموده­اند.

سینه زنی در تاریخ و روایات

1: ابن هشام، احمد و دیگران به سند صیح از عایشه نقل کره­اند که گفت: «... رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) قبض روح شد. (2) آنگاه سر او را بر بالشتی قرار دادم. در این هنگام من با زنان برخواسته و سینه می­زدم و من به صورت خود می­زدم. (3)

محمد سلیم اسد درباره سند این حدیث می­گوید: این سند صحیح است. (4)

2: (فی وفاۀ الامام موسی بن جعفر (علیهما السلام)) ... و خرجت الشیعه و هی تلطم الصدور و تذرف الدموع و خرجت السیدات من نسائهم و هن یندبن الامام (علیه السلام) و یرفعن اصواتهن بالنیاحۀ علیه.

در وفات امام موسی بن جعفر (علیهما السلام) :

1- وسائل الشیعه، ج2، ص 915.
2- در حالی که در دامن من قرار داشت. (ما نظر اهل سنت را در خصوص این موضوع که بر دامن عایشه بود صحیح نمی­دانیم.)
3- مسند احمد، ج6، ص 274؛ عبدالملک بن هشام السیره النبویه، ج6، ص 75، ح 26391.
4- حاشیه مسند ابی یعلی، ج5، ص 63.