عزاداری در سیره اهل بیت (علیهم السلام) صفحه 284

ثانیاً: روایتی که شیخ مفید (قدس سره) در ارشاد ذکر کرده و امام حسین (علیه السلام) خواهرش را از گریبان چاک نمودن نهی نموده، از جهت سند به خاطر «مُرسل » بودن ضعیف و غیر قابل استناد می­باشد.

ثالثاً: با صرف نظر از اشکال سندی، این نهی به خاطر موقعیت خاص حضرت زینب (علیها السلام) و امکان سوء استفاده دشمن، تضعیف روحیۀ فرزندان و دیگر بازماندگان و شرایط حساسی بوده که در انتظار بانوی کربلا بوده است و تا لحظاتی دیگر باید رسالت بزرگی را به دوش کشید که با هرگونه اظهار ضعف از سوی آن بانو امکان پذیر نمی­­باشد.

رابعاً: نهی امام، ارشادی است نه مولوی تا گناه محسوب شود؛ بلکه به جهت آرام ساختن و دلداری بخشیدن به اهل بیت و دیگر زنان و خردسالان خیمه­ها بوده است؛ بدین معنا که گویا امام حسین (علیه السلام) با سخنان خود خطاب به خواهر می­کوشد تا فرزندان خردسال و دیگر زنان اهل حرم چنین پیامبی برساند که جای نگرانی نیست.

اگر واقعاً نهی امام حسین (علیه السلام) مولوی بود، چرا هنگامی که حضرت در برابر لشکر دشمن خطبه خواند و اهل بیت با صدای بلند گریستند و به خود لطمه زدند، آنها را نهی نفرمود؟!

... چون دختران اباعبدالله (علیه السلام) و خواهرش حضرت زینب (علیها السلام) صدای آن حضرت را شنیدند اشک ریختند، بلند گریه کردند، لطمه زدند و صداهایشان بلند شد. (1)

«... فلما سمع بناته و اخته زینب کلامه بکین و ندبن و لطمن و ارتفعت اصواتهن ...» (2)

امضای معصوم (علیه السلام) بر گریبان چاک زدن زنان حرم حسینی (علیه السلام)