عزاداری در سیره اهل بیت (علیهم السلام) صفحه 295

فصل پنجاه و دوم : المصیبه اجلی من البکاء

روایت شده که مردم در شهادت امیرالمؤمنین (علیه السلام) دیدند که حضرت خضر (علیه السلام) آمد و فضائل حضرت امیرالمؤمنین (علیه السلام) را برشمرد و ناله کرد سپس گفت:

وَ أتْعَبْتَ مَنْ بَعْدَکَ تَعَباً شَدِیداً فَجَلَلْتَ عَنِ الْبُکَاءِ وَ عَظُمَتْ رَزِیَّتُکَ فِی السَّمَاءِ وَ هَدَّتْ مُصِیبَتُکَ الْأنَامَ فَ إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ. (1)

معنا:

جللت عن البکاء: علامه مجلسی (قدس سره) در ذیل این روایت، این کلام را معنی می­کنند:

فجللت عن البکاء، أی أنت أجل من أن یقضی حق مصیبتک البکاء؛ مصیبت تو اجل از این است که حثق آن با گریه ادا شود. (2)

همچنین در جای دیگر دو احتمال می­دهند و احتمال اول را می­پذیرند:

فجللت عن البکاء أی أنت أجل من أن یقضی حق مصیبتک و الجزع علیک بالبکاء بل بما هو أشد منه أو أنت أجل من أن یکون للبکاء علیک حد و الأول أظهر. (3)

جللت عن البکاء (معنای اول): یعنی تو بسی بالاتر از آن هستی که حق مصیبت تو و جزع بر تو، با گریه ادا شود. بلکه باید شدیدتر از گریه باشد.

یا (معنای دوم:) تو بالاتر از آن هستی که گریه برای تو حدی داشته باشد. احتمال اول ظاهرتر است.

1- الکافی، ج1، ص 456؛ امالی صدوق، ص 242؛ کمال الدین، ج2، ص 390؛ الوافی، ج3، ص743؛ حلیهالابرار، ج2، ص 40؛ مدینه المعاجز، ج3، ص 67؛ مرآه العقول، ج5، ص 303؛ بحارالانوار، ج42، ص 305.
2- بحارالانوار، ج42، ص 306.
3- بحارالانوار، ج 97، ص 358.