عزاداری در سیره اهل بیت (علیهم السلام) صفحه 301

فصل پنجاه و چهارم : زفره

بدین معنا که: هو أن یملأ صدره غما ثم یَزْفِرَ به (1)؛ سینه پر از غم شود و سپس بازدهم را به طور عمیق بیرون دهد و صدا را بلند کردن. در اصطلاح آهی که از عمق وجود باشد.

روایات

ثُمَّ رَجَعَتْ إِلَی مَنْزِلِهَا وَ أَخَذَتْ بِالْبُکَاءِ وَ الْعَوِیلِ لَیْلَهَا وَ نَهَارَهَا وَ هِیَ لَا تَرْقَاُ دَمْعَتُهَا وَ لَا تَهْدَأ زَفْرَتُهَا

سپس حضرت زهرا (علیها السلام) به خانه برگشت و شبانه روز شروع به گریه و فریاد نمود و اشک­هایش خشک نمی­شد و آه­هایش تمام نمی­شد. (2)

امیرالمؤمنین (علیه السلام) در مصیبت حضرت زهرا (علیه السلام) فرمودند:

نَفْسِی عَلَی زَفَرَاتِهَا مَحْبُوسَهٌ یَا لَیْتَهَا خَرَجَتْ مَعَ الزَّفَرَاتِ

لَا خَیْرَ بَعْدَکِ فِی الْحَیَاهِ وَ إِنَّمَا أَخْشَی مَخَافَهَ أَنْ تَطُولَ حَیَاتِی

جان من با آه­های دردناکش محبوس است. ای کاش این جان همراه با آن آه­ها بیرون آید.

پس از تو خیری در زندگی نیست و من از ترس این می­گریم که زندگی­ام بعد از تو طولانی شود. (3)

1- العین، ج7، ص 360.
2- بحارالانوار، ج 43، ص 177.
3- بحارالانوار، ج 43، ص 213؛ دیوان منسوب به امیرالمؤمنین (علیه السلام)، ص 30؛ مناقب آل ابی طالب، ابن شهرآشوب، ج1، ص 240.