عزاداری در سیره اهل بیت (علیهم السلام) صفحه 5

فصل اول: سیره عزاداری اهل بیت (علیهم السلام) برای امام حسین (علیه السلام)

اشاره

امیرالمؤمنین (علیه السلام) می­فرماید:

«إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی اطَّلَعَ عَلَی الْأرْضِ فَاخْتَارَنَا وَ اخْتَارَ لَنَا شِیعَهً یَنْصُرُونَّا وَ یَفْرَحُونَ لِفَرَحِنَا وَ یَحْزَنُونَ لِحُزْنِنَا وَ یَبْذُلُونَ أنْفُسَهُمْ وَ أمْوَالَهُمْ فِینَا وَ إِلَیْنَا فاؤلئک منّا و إلینا و هم معنا فی الجنّه؛ همانا خدای تبارک و تعالی ما را از میان زمینیان [برای هدایت بشر] انتخاب فرموده و برگزید، و برای ما پیروانی برگزید که ما را یاری می­کنند، و در سرور و خشنودی ما خشنود و مسرور هستند و در حزن و اندوه ما محزون و اندوهناک، آنان مال و جان خود را در راه ما می­دهند، سرشت آنان از ما می­باشد و به سوی ما باز می­گردند و در بهشت همنشین ما می­باشند.» (1)

مجالس امام حسین (علیه السلام) در قیامت تحت عرش

امام صادق (علیه السلام) فرمودند:

« مَا مِنْ عَبْدٍ یُحْشَرُ إِلَّا وَ عَیْنَاهُ بَاکِیَهٌ إِلَّا الْبَاکِینَ عَلَی جَدِّیَ الْحُسَیْنِ (علیه السلام) فَإِنَّهُ یُحْشَرُ وَ عَیْنُهُ قَرِیرَهٌ وَ الْبِشَارَهُ تِلْقَاهُ وَ السُّرُورُ بَیِّنٌ عَلَی وَجْهِهِ وَ الْخَلْقُ فِی الْفَزَعِ وَ هُمْ آمِنُونَ وَ الْخَلْقُ یُعْرَضُونَ وَ هُمْ حُدَّاثُ الْحُسَیْنِ (علیه السلام) تَحْتَ الْعَرْشِ وَ فِی ظِلِّ الْعَرْشِ لَا یَخَافُونَ سُوءَ یَوْمِ الْحِسَابِ یُقَالُ لَهُمُ ادْخُلُوا الْجَنَّهَ فَیَأْبَوْنَ وَ یَخْتَارُونَ مَجْلِسَهُ وَ حَدِیثَهُ وَ إِنَّ الْحُورَ لَتُرْسِلُ إِلَیْهِمْ أنَّا قَدِ اشْتَقْنَاکُمْ مَعَ الْوِلْدَانِ الْمُخَلَّدِینَ فَمَا یَرْفَعُونَ رُءُوسَهُمْ إِلَیْهِمْ لِمَا یَرَوْنَ فِی مَجْلِسِهِمْ مِنَ السُّرُورِ وَ الْکَرَامَهِ؛ هر بنده­ای با دیدگان گریان محشور می­گردد، مگر گریه کنندگان بر جدم امام حسین (علیه السلام) که در حالی محشور می­گردند که دیده­اش روشن است و مژده به او می­رسد و شادمانی بر چهره­اش نمودار است. خلایق در