اسرار فاطمیه (سر مستودع) صفحه 17

تبرّی از دشمنان فاطمه علیها السلام

طبیعی است که هر کس علاقه و محبّت و معرفت به رهبر الهی خویش داشته باشد، فراق او را نمی تواند تحمل کند و هر گاه او را از دست دهد ناراحت می شود. و این ناراحتی را بی اختیار ظاهر می سازد که نشانه آن غم و اندوه به وسیله اشک و آه است که از دیدگان سرازیر می شود و هر بیننده ای را دچار حیرت و شگفتی می کند. بنابراین عارف اگر چهره غمناک و اشک و آه در فراق محبوب دارد و اگر بیزاری و نفرت از بعضی ابراز می نماید، در حقیقت نسبت به کسانی است که مانع پیشرفت انسانها شده اند که چنین رهبر و مرادی را از آنها گرفتند و هر چه محبوب و مراد ارزش و مقام والای بیشتری داشته باشد طبعا تأثّر و ناله و فغان بیشتری باید نمود و نسبت به کسانی که با چنین وجود مقدّسی مخالفت ورزیدند و او را کشتند، بیشتر باید بیزاری جست و از آنها دوری نمود و بغض بیشتر از خود نشان داد که این خود نشان کمالِ عارف است. لذا پیامبر عظیم الشأن با دید الهی خود آنها را در ستم و جور بر بشریّت می دید و با لعن و بیزاری از آنها جهان اسلام را به مبارزه با آنها دعوت فرموده است:

إِنَّ الَّذِینَ یُؤْذُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِی الدُّنْیَا وَالْآخِرَهِ وَأَعَدَّ لَهُمْ عَذَابًا مُّهِینًا.(1)

یعنی: کسانی که خدا و رسولش را آزار دهند خداوند آنان را در دنیا و آخرت لعنت