عبرت های فاطمیه صفحه 43

حسادت به رسول اکرم(صلّی الله علیه و آله وسلّم )

پیامبر ا کرم(صلّی الله علیه و آله وسلّم ) برپا کننده حکومتی بود که جاه طلبان، آرزوی دست یابی به آن را در دل می پروراندند و بدان حسادت می ورزیدند؛ اما فرصت تحقق این آرزو در دل ها مانده بود، ولی آن ها به طور طبیعی در صدد رسیدن به آن، کوشش ها و اقداماتی می نمودند.

پس از رحلت رسول خدا(صلّی الله علیه و آله وسلّم )، دیگر جایی برای درنگ نبود تا شعله های حسادت در دل ها آرام شود. این شعله های سرکش چنان زبانه کشید که ا گر صفت حمیده ای هم بود، در آن خا کستر شد تا آن جا که غسل و کفن پیامبر ا کرم(صلّی الله علیه و آله وسلّم ) نیز به فراموشی سپرده شد.

مولی الموحدین علی بن ابی طالب(علیه السّلام) در این رابطه می فرماید:

«... عرب از کار محمد(صلّی الله علیه و آله وسلّم ) متنفر بود و نسبت به آنچه خداوند به او عنایت کرده، حسادت

می ورزیدند... آن ها از همان زمان حضرت کوشیدند که کار را پس از رحلت ایشان از اختیار اهل بیت او خارج کنند. ا گر قریش، نام او را وسیله سلطه خویش قرار نمی داد و نردبان ترقی خود نمی دید، حتی یک روز پس از رحلت آن حضرت، خدا را نمی پرستید و به ارتداد می گرایید». (1)

حسادت به حضرت علی(علیه السّلام)

شخصیت علی(علیه السّلام) و ویژگی های ممتاز او و نیز مقام و منزلت وی نزد رسول خدا(صلّی الله علیه و آله وسلّم ) و سوابق و فدا کاری های او، همه و همه اسباب برانگیختن حسادت در قریش و عرب شده بود.

آنان به او رشک می بردند؛ چون او به درجه ای از فضایل و کمالات و علم و عمل رسیده بود که هیچ کس را گمان رسیدن به کمترین مرتبه از آن مراتب والا نبود.

علی بن ابی طالب(علیه السّلام) به خزیمه بن ثابت فرمود: