عبرت های فاطمیه صفحه 59

جوابی جز این نیست که مردم به وظایف و مسئولیت خود عمل ننموده و با رفتار خود، آب در آسیاب مخالفان ریختند و این چنین مقدمات حادثه تلخ فاطمیه را آماده کردند.

شکوه حضرت زهرا(علیهاالسّلام)

از نگاه حضرت زهرا(علیهاالسّلام) دو گروه، از کنار حوادث تلخ بعد از رحلت پیامبر(صلّی الله علیه و آله وسلّم ) بی تفاوت گذشتند و سکوت اختیار کردند: یک گروه، افراد شناخته شده و به اصطلا ح، بزرگان و خواص

جامعه که به عللی همچون حسادت، کینه توزی، قبیله گرایی، حب ریاست و... بستر به بار نشستن توطئه ها را فراهم کردند، و گروه دیگر، مسلمانان عادی یا همان توده مردم بودند که مشغول زندگی دنیوی بوده و کاری به کار دیگران نداشتند.

ایشان در خطبه ها و سخنان گهربارشان، این دو گروه را خطاب قرار داده و به شدت ملامت نموده است؛ چنان که وصیت نامه خود را با « لا تُصلّی علیٌ اُمهٌ» شروع می کند و از توده مردم، کسانی را که به آنان ظلم کردند، از نماز خواندن بر پیکر مطهرش، محروم می نماید و چنین می فرماید:

«آن ها که در روز یاری و حمایت از ما، در خانه های خود خزیدند و دست از یاری ما کشیدند؛

آن ها نیز حق ندارند بر پیکر من نماز بگزارند«. (1)

شکوه حضرت زهرا(علیهاالسّلام) بدین جهت بود که دلی پرخون از این افراد بی تفاوت داشت و تمام رنج ها و دردهای خود را نتیجه عملکرد آنان می دید و خطاب به آنان می فرمود:

«من آن چه شرط باغ است به شما گفتم. اما می دانم خوارید و در چنگال زبونی گرفتار. چه کنم که دلم خون است!» (2)

اما آنان بهانه می آوردند و می گفتند: «ا گر علی(علیه السّلام) زودتر شروع می کرد و برای مردم صحبت