هودج خون :گذری بر عزاداری و نامگذاری شب های محرم صفحه 34

ج) سیره ی امام صادق علیه السلام

ج) سیره ی امام صادق علیه السلام

عصر امام صادق علیه السلام به دلیل انتقال قدرت از بنی امیه به بنی عباس، با کشمکش های سیاسی همراه بود. از این رو، رژیم حاکم تا اندازه ای از فعالیت ها و حرکت های مذهبی غافل ماند. به همین دلیل، این گونه فعالیت ها در جامعه گسترش یافت. حضرت صادق علیه السلام، نیز با بهره گیری از این فرصت، به پرورش شاگردانی در زمینه های علمی و گسترش شعایر مذهبی به ویژه عزاداری برای سالار شهیدان پرداخت. پس دوران امام صادق علیه السلام را باید دوره ی تثبیت فرهنگ عزاداری برای امام حسین علیه السلام دانست. ایشان با تفقّد و تشویق شاعران، این مجلس ها را به طور آشکار گسترش داد به گونه ای که همگان در آن شرکت می جستند. در تاریخ آمده است:

ابوهارون، شاعر معاصر امام صادق علیه السلام که مردی نابینا بود، روزی نزد امام صادق علیه السلام آمد. حضرت به او فرمود: ای اباهارون! از آن اشعاری که در سوگ جدم، حسین سروده ای، بخوان! سپس دستور داد زنان در مجلس حضور یابند و پشت پرده بنشینند و بر مصایب اهل بیت علیهم السلام گریه کنند. ابوهارون، قصیده ی معروف خود را در وصف کربلا و توصیف حال عاشقان زیارت آرام گاه حضرت حسین علیه السلام خواند به گونه ای که صدای شیون از جمعیت برخاست. حضرت امام صادق علیه السلام به شدت می گریست و شانه هایش تکان می خورد(1).

ایشان همیشه از این جریان اندوهگین بود و هر گاه نام حسین علیه السلام برده می شد، آن روز خنده از لبان ایشان محو می گردید. «ابوبصیر» می گوید:

در محضر آن حضرت بودم که یکی از دختران امام حسین علیه السلام وارد مجلس شد. حضرت او را مورد نوازش قرار داد و بوسید. سپس فرمود: خدا خوار کند کسی را که