هودج خون :گذری بر عزاداری و نامگذاری شب های محرم صفحه 48

بر سرنیزه را آموخت(1).

ج) آموزه های فرهنگی _ عرفانی

اشاره

ج) آموزه های فرهنگی _ عرفانی

عاشورا افزون بر ستم ستیزی و قیام برای اقامه ی عدل، از جنبه های عرفانی بی شماری برخوردار است. عاشورا، مرز مشترک عرفان و حماسه است که آیین های عزاداری، این معنا را در مردم بارور ساخته است. در این زمینه، میان آفریده و آفریدگار، دلدادگی ویژه ای پدیدار می شود که بنده در پرتو آن، دیگر خود را نمی بیند و هر آن چه را از «او» می رسد، نیکو می پندارد.

1. عشق

1. عشق

عشق، اکسیری روح فزا و زلال ترین حالت روحی آدمی است که پیشوایان دینی ما در فرازمندترین قله ی آن ایستاده اند و در بستر آن به کمال مطلق رسیده اند. شهادت و عروج آنان به سوی معشوق، گویای این مدعاست. آنان، تن را بسان قفسی می دیدند که مرغ جان را از پرواز به سوی حق باز می دارد. از این رو، با فنا گشتن در بارقه ی الهی، کبوتر دل را به آشیانه ی دوست رهنمون می شدند و از جام بقا سیراب می گشتند. این عرفان ناب، در سراسر زندگی بزرگْ پیشوایان دین وجود دارد و لحظه ی عروج شان، زیباترین برگ از کتاب عاشقی آنان به شمار می آید. در این میان، عزاداری، بازتاب دهنده ی راستین این عشق پایان ناپذیر است. حضرت امام خمینی قدس سرهدر باره ی شهیدانی که این آواز را از خط سرخ عاشورا دریافت کرده اند، چنین می فرماید:

... [شهیدان] بر توسن شرف و عزت به معراج خون تاخته اند و در پیشگاه عظمت حق و مقام جمع الجمع، به شهود و حضور رسیده اند(2)... لکن آن بُعد عرفانی و آن