هودج خون :گذری بر عزاداری و نامگذاری شب های محرم صفحه 51

جامعه سایه انداخته باشد. جامعه ای که به آزادگی، بیش تر از آزادی بها می دهد و در راه آزادگی گام بر می دارد، آزادی را نیز برای اعضای خود به ارمغان می آورد. حتی اگر چنین جامعه ای در راه رسیدن به این هدف به کلی نابود گردد، هراسی نیست؛ زیرا بقای آن در رسیدن به همان هدف راستین است نه حیات ظاهری. بنابراین، رنگ جاودانگی به خود می گیرد و تاریخ نیز برگ های زرّین این آزادی و آزادگی را برای آیندگان به امانت می سپرد. شهادت طلبی یک ملت، همان حیات طیبه ای است که به جامعه اصالت می بخشد. در مقابل، سکوت ملت در برابر فساد اجتماعی، مرگ جامعه را نشان می دهد. آری، جامعه ای که در عین آزادی، آزادگی ندارد و مردمی که در برابر ستم، هیچ واکنشی از خود نشان نمی دهند پیش از مرگ، مرده اند. پیام عزاداری، پیام جاوید ماندن و پیوستن به کاروان ابدیّت است. این آیین، پیوستن به موج زنده ی فریاد و سیل فزاینده ی خون است. عزاداری مانند پادزهری است که همیشه در رگ های یک اجتماع جریان دارد و آماده ی رویارویی با فرهنگ های بیگانه است. عزاداری سرمشق سربلند زیستن و خود اتکایی اجتماعی است.

2. خانواده

2. خانواده

«خانواده» نخستین سنگ بنای جامعه است و به عنوان جامعه ای کوچک، همه ی نیازمندی های یک اجتماع کامل را، البته در سطحی محدودتر دارا است. در خانواده باید زینب ها پرورش یابند، علی اکبرها برای مبارزه آماده شوند و علی اصغرها، شیره ی شهادت را در کام کشند تا اگر روزی، حسینی دیگر به میدان آمد، در صحرای غربت، تنها و بی یار نماند و ندای مظلومیت سر ندهد. در چنین اجتماعی است که انسان ها با سرمشق گرفتن از کربلا، بر استحکام پیوند اجتماعی خویش می افزایند. فرزندان در همین اجتماع کوچک، فرهنگ عزاداری را از پدران خویش فرا می گیرند و سپس به نسل آینده منتقل می کنند. به یقین، اگر چنین پیوندی نبود، این فرهنگ به سلامت به دست ما نمی رسید. اگر شیر