عاشورا صفحه 261

گفتگو شد، تا آن که حسین(علیه السلام) وارد شد. معاویه وقتی که حسین(علیه السلام) را دید در سمت راست خویش بالشتی را برای وی آماده کرد. امام حسین(علیه السلام) وارد شد (و برای رعایت ادب اسلامی) سلام کرد. معاویه وی را در سمت راست خویش نشاند و از او جویای احوال فرزندان امام حسن(علیه السلام) شد. (و احترام نمود).

پس از آن معاویه خطبه ای را درباره خلافت و بیعت برای فرزندش یزید خواند و از فضایل او یاد کرد و خواستار بیعت برای او شد.

ابن عبّاس دستش را برای سخن گفتن بالا برد و آماده شد که پاسخ معاویه را بدهد، ولی امام حسین(علیه السلام) به وی اشاره کرد و فرمود: «دست نگهدار! مقصود او (معاویه) از سخنانش من هستم و به من بیش از همه تهمت زده است». ابن عبّاس سکوت کرد و حسین(علیه السلام) ایستاد و پس از حمد و ثنای الهی و درود بر رسول گرامی اسلام(صلی الله علیه وآله)فرمود:

«أَمّا بَعْدُ: یا مُعاوِیَهُ! فَلَنْ یُؤَدِّی الْقائِلُ وَ إِنْ أَطْنَبَ فِی صِفَهِ الرَّسُولِ(صلی الله علیه وآله) مِنْ جَمیع جُزْءاً، وَ قَدْ فَهِمْتُ ما لَبِسْتَ بِهِ الْخَلَفَ بَعْدَ رَسُولِ اللّهِ مِنْ ایجازِ الصِّفَهِ وَ التَّنَکُّبِ عَنِ اسْتِبْلاغِ الْبَیْعَهِ، وَ هَیْهاتَ هَیْهاتَ یا مُعاوِیَهُ! فَضَحَ الصُّبْحُ فَحْمَهَ الدُّجی، وَ بَهَرَتِ الشَّمْسُ أَنْوارَ السُّرُجِ، وَ لَقَدْ فَضَّلْتَ حَتّی أَفْرَطْتَ، وَ أسْتَأْثَرْتَ

حَتّی أَجْحَفْتَ، وَ مَنَعْتَ حَتّی بَخِلْتَ، وَ جَرْتَ حَتّی جاوَزْتَ. ما بَذَلْتَ لِذی حَقٍّ مِنْ أَتَمِّ حَقِّهِ بِنَصیب حَتّی أَخَذَ الشَّیْطانُ حَظَّهُ الاَْوْفَرَ، وَ نَصِیبَهُ الاَْکْمَلَ، وَ فَهِمْتُ ما ذَکَرْتَهُ عَنْ یَزیدَ مِنِ اکْتِمالِهِ وَ سِیاسَتِهِ لاُِمَّهِ مُحَمَّد(صلی الله علیه وآله)، تُریدُ أَنْ تُوَهِّمَ النّاسَ فی یَزیدَ، کَأَنَّکَ تَصِفُ مَحْجُوباً، أَوْ تَنْعِتُ غائِباً، أَوْ تَخْبِرُ عَمّا کانَ مِمَّا احْتَوَیْتَهُ بِعِلْم خاصٍّ، وَ قَدْ دَلَّ یزَیدُ مِنْ نَفْسِهِ عَلی مَوْقِعِ رَأْیِهِ، فَخُذْ لِیَزیدَ فیما أَخَذَ بِهِ مِنِ اسْتِقْرائِهِ الْکِلابَ الْمُهارَشَهَ عِنْدَ التَّحارُشِ، وَ الْحَمامِ السَّبْقِ لاَِتْرابِهِنَّ، وَ الْقیناتِ ذَواتِ الْمَعازِفِ، وَ ضُرُوبِ الْمَلاهی، تَجِدُهُ ناصِراً، وَ دَعْ عَنْکَ ما تُحاوِلُ.

فَما أَغْناکَ أَنْ تَلْقَی اللّهَ جَورَ هذَا الْخَلْقِ بِأَکْثَرَ مِمّا أَنْتَ لاقیهِ، فَوَاللّهِ ما بَرِحْتَ تُقَدِّرُ باطِلا فی