عاشورا صفحه 299

چشم (خبررسان) من باشی و از تمام امورشان مرا با خبر ساز!».(1)

تعبیرات امام(علیه السلام) به خوبی نشان می دهد که بنی امیّه عرصه را بر آن حضرت تنگ کرده بودند، ولی او تصمیم نهایی خود را گرفته بود که هرگز تن به ذلّت و ننگ، ذلّت و ننگی که مایه سرافکندگی مسلمین و تزلزل مبانی اسلام است ندهد. آری، هرگز با یزید بیعت نکند و حکومت او را به رسمیّت نشناسد.

این عهدی بود که با خدا و جدّش پیامبر(صلی الله علیه وآله) بسته بود و بر این عهد وفادار ماند و شربت شهادت را با افتخار نوشید.

25 وصیّت نامه تاریخی امام حسین(علیه السلام)

سپس امام(علیه السلام) دوات و کاغذی خواست و این وصیّت نامه را برای برادرش محمّد حنفیّه نوشت:

«بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ هذا ما أَوْصی بِهِ الْحُسَیْنُ بنُ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طالِب إِلی أَخیهِ مُحمَّد الْمَعْرُوفِ بِابْنِ الْحَنَفِیَّهِ: أَنَّ الْحُسَیْنَ یَشْهَدُ أَنْ لا إِلهَ إِلاَّ اللّهُ وَحْدَهُ لا شَریکَ لَهُ، وَ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ، جاءَ بِالْحَقِّ مِنْ عِنْدِ الْحَقِّ، وَ أَنَّ الْجَنَّهَ وَ النّارَ حَقٌّ، وَ أَنَّ السّاعَهَ آتِیَهٌ لا رَیْبَ فیها، وَ أَنَّ اللّهَ یَبْعَثُ مَنْ فِی الْقُبُورِ، وَ أَنّی لَمْ أَخْرُجْ أَشِراً، وَ لا بَطِراً، وَ لا مُفْسِداً، وَ لا ظالِماً، وَ إِنَّما خَرَجْتُ لِطَلَبِ الاِْصْلاحِ فِی أُمَّهِ جَدِّی، أُریدُ أَنْ آمُرَ بِالْمَعرُوفِ وَ أَنْهی عَنِ الْمُنْکَرِ، وَ أَسیرُ بِسیرَهِ جَدِّی وَ أَبی عَلیِّ بْنِ أِبی طالِب(علیه السلام)، فَمَنْ قَبِلَنِی بِقَبُولِ الْحَقِّ فَاللّهُ أَوْلی بِالْحَقِّ، وَ مَنْ رَدَّ عَلَیَّ هذا أَصْبِرُ حَتّی یَقْضِیَ اللّهُ

بَیْنی وَ بَیْنَ الْقَوْمِ بِالْحَقِّ وَ هُوَ خَیْرُ الْحاکِمینَ، وَ هذِهِ وَصِیَّتِی یا أَخی اِلَیْکَ وَ ما تَوْفیقی إِلاّ بِاللّهِ عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَ إِلَیْهِ أُنیبُ».

پاورقی

1 . فتوح ابن اعثم، ج 5، ص 30-32 ; مقتل الحسین خوارزمی، ج 1، ص 188 و بحارالانوار، ج 44، ص 329.