عاشورا صفحه 317

ما خاندان پیامبر(صلی الله علیه وآله) و اوصیا و وارثان او و شایسته ترین مردم به جانشینی وی بودیم، ولی قوم ما، ما را (به ناحق) کنار زدند و ما نیز (به ناچار) پذیرفتیم، چرا که تفرقه را ناخوش داشته و عافیت (سلامت دین و امّت اسلامی) را دوست داشتیم. در حالی که ما به یقین می دانستیم از کسانی که بر این مسند تکیه زدند، سزاوارتریم... .

اکنون فرستاده خود را با این نامه به سوی شما اعزام کردم و من شما را به کتاب خدا و سنّت پیامبرش فرا می خوانم، چرا که (این گروه) سنّت پیامبر(صلی الله علیه وآله) را از بین برده و بدعت (در دین) را احیا کردند، اگر سخنانم را بشنوید و فرمانم را اطاعت کنید، شما را به راه راست هدایت می کنم. والسلام علیکم و رحمه الله».(1)

* * *

بصره از مراکز حسّاس عراق بعد از کوفه بود و امام(علیه السلام) دوستان فراوانی در آنجا داشت هر چند دشمنان و مخالفان نیز کم نبودند، شاید امام(علیه السلام) می خواهد با این نامه آنها را بیازماید و روحیّه سران آنان را کشف کند، یا لااقل از مخالفت صریح آنها جلوگیری فرماید.

به هر حال تصریح امام(علیه السلام) به این که هدف

احیای اسلام و سنّت پیامبر(صلی الله علیه وآله) و کنار زدن سنّت شکنان ظالم و غاصب است، نشان می دهد که شعار حضرت(علیه السلام) در این حرکت از آغاز چه بوده و چه هدفی را دنبال می کرد.

35 من مأموریّت دارم!

در برخی از نوشته ها آمده است که: «ابن عبّاس» خدمت امام(علیه السلام) آمد و حضرت را به بیعت با یزید و سازش با بنی امیّه توصیه کرد! امام(علیه السلام) فرمود:

«هَیْهاتَ هَیْهاتَ یَا ابْنَ عَبّاسِ إِنَّ الْقَوْمَ لَنْ یَتْرُکوُنی وَ إِنَّهُمْ یَطْلُبُونَنِی اَیْنَ کُنْتُ، حَتّی

پاورقی

1 . تاریخ طبری، ج 4، ص 265-266.