عاشورا صفحه 319

شما پاداش خود را خواهید گرفت!».(1)

امام(علیه السلام) افزود:

«(إِنَّا للهِِ وَإِنَّا إِلَیْهِ رَاجِعُونَ); ما از آن خداییم و به سوی او باز می گردیم».(2)«صَدَقَ اللهُ وَ رَسُولُه; خدا و پیامبرش راست فرمودند».

سپس فرمود: «یَا ابْنَ عَبّاسِ فَلا تُلِحَّ عَلیَّ بَعْدَ هذا فَإِنَّهُ لا مَرَدَّ لِقَضاءِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ ; ابن عبّاس! دیگر پس از این پافشاری مکن که فرمان و قضای خداوند برگشت ندارد!».(3)

این تعبیرات به وضوح نشان می دهد

که امام(علیه السلام) یک مأموریّت الهی در این حرکت داشت که از سوی خداوند و پیامبر(صلی الله علیه وآله) به او ابلاغ شده بود، و در آن مسیر با عزم راسخ گام بر می داشت.

ولی امثال ابن عبّاس که از مسائل پشت پرده غیب بی خبر بودند به گونه ای دیگر به مسأله نگاه می کردند، و پیمودن طریق عافیت و تسلیم شدن در برابر بیعت یزید را از سر خیرخواهی ترجیح می دادند!

در ضمن، این نکته نیز از سخن بالا استفاده می شود که امام(علیه السلام) می دانست به فرض محال هرگاه تن به چنین بیعت ننگینی می داد، آنها دست از حضرتش بر نمی داشتند، در کمین بودند و از هر فرصتی برای قتل او استفاده می کردند زیرا حضرت را خطر مهمّی برای خود می دانستند وراستی هم چنین بود!

36 پیمان کوفیان حجّت را بر امام تمام کرد

در حدیثی می خوانیم امام(علیه السلام) به عبدالله بن زبیر چنین فرمود:

پاورقی

1 . آل عمران، آیه 185.

2 . بقره، آیه 156.

3 . معالی السبطین، ج 1، ص 246.