عاشورا صفحه 379

(در تحمّل بلاها و مصیبت ها) الگو و سرمشق است».

امام(علیه السلام)، خواهر خود را با این گونه سخنان تسلّی داد و به او فرمود:

«یا أُخَیَّهُ! إِنّی أُقْسِمُ عَلَیْکِ فَأُبَرّی قَسَمی، لا تَشَقّی عَلَیَّ جَیْباً، وَ لا تَخْمِشی عَلَیَّ وَجْهاً، وَ لا تَدْعی عَلَیَّ بِالْوَیْلِ وَ الثُّبُورِ اَنَا اِذا هَلَکْتُ ; ای خواهرم! تو را به خدا سوگند می دهم

و بر آن تأکید می کنم که در مصیبت من گریبان خود را چاک مزن، و صورت خود را مخراش و پس از شهادتم فریاد و شیون و زاری بلند مکن».

علی بن الحسین(علیه السلام) می گوید: پس از این که عمّه ام آرام گرفت پدرم او را در کنار من نشانید.(1)

به این ترتیب، امام(علیه السلام) در آن شب تاریخی عاشورا، نخست یاران و سپس خویشان و نزدیکان خود را برای این آزمون بزرگ الهی آماده ساخت.

آری انجام کارهای بزرگ و سرنوشت ساز نیاز به روحیّه عالی، ایمان قوی، و آمادگی کامل دارد، و امام(علیه السلام) با آن وسعت دید و سعه صدری که داشت، تمام خاصّان و بستگان خود را در مدّتی کوتاه، با کلام فوق العاده نافذ خویش پرورش داد، و نتیجه آن حماسه ای بود که در فردای آن شب آفریدند، و روزهای بعد به وسیله خیل اسرا تعقیب شد و کار به جایی رسید که خواهرش زینب کبری که

شب عاشورا طاقت تحمّل شنیدن خبر شهادت برادر را نداشت، روز یازدهم دست زیر جسد خونین برادر کرد و کمی از زمین بلند نمود و عرض کرد: خداوندا این قربانی را از خاندان پیامبرت قبول فرما!

66 جالب ترین صحنه های ایثار

پاورقی

1 . تاریخ طبری، ج 4، ص 318-319 ; ارشاد شیخ مفید، ص 444-445 (با مختصر تفاوت) و بحارالانوار، ج 45، ص 1-3.