عاشورا صفحه 440

در فساد، بیعتی را که با ما بسته بودید، رها ساخته و از روی جهل و نادانی و پیروی گمراهانه از سرکشان امّت و بازماندگان احزاب جاهلیّت و دورافکنان کتاب الهی آن را شکستید.

آری، شما همان کسانی هستید که دست از یاری ما برداشتید و ما را به کشتن دادید. لعنت خدا بر ظالمان باد!».(1)

همه می دانیم کوفیان با نماینده امام(علیه السلام) بیعت کرده بودند و در

نامه های خود وعده هرگونه همکاری و ایثار و فداکاری داده بودند، امّا این گروه سست و ناتوان و نادان و بی اراده، همین که با نخستین مشکل یعنی تهدیدهای ابن زیاد روبه رو شدند، همه چیز را به فراموشی سپردند; نه تنها پیمان ها را شکستند و دست از یاری امام(علیه السلام)برداشتند، بلکه شمشیری که برای یاری او آماده کرده بودند به روی او کشیدند و آن را به خون او آغشته کردند!

و این است سرنوشت افراد ترسو و بی اراده. این است پایان شوم عمر پیمان شکنان بیوفا.

91 مرا بشناسید

امام(علیه السلام) در روز عاشورا در حالی که به سوی میدان شهادت گام بر می داشت شمشیر از نیام کشیده به معرّفی خویش پرداخت و اتمام حجّت نمود، تا فردا نگویند ما او را نشناختیم و برای این هدف، از اشعار جالب و پرمعنایی که خود سروده بود، و در اعماق دلها نفوذ می کرد، بهره گرفت و فرمود:

اَنَا ابْنُ عَلِیِّ الطُّهْرِ مِنْ آلِ هاشِم

کَفانی بِهذا مَفْخَراً حینَ اَفْخَرُ

پاورقی

1 . فتوح ابن اعثم، ج 5، ص 212-213.