عاشورا صفحه 444

أَری کُلَّ مَلْعوُن ظَلُوم مُنافِق

یَرُومُ فَنانا جَهْرَهً ثُمَّ یَعْمَلُ

لَقَدْ کَفَرُوا یا وَیْلَهُمْ بِمُحَمَّد

وَ رَبُّهُمْ ما شاءَ فی الْخَلْقِ یَفْعَلُ

لَقَدْ غَرَّهُمْ حِلْمُ الإِلهِ لاَِنَّهُ

حَلیمٌ کَریمٌ لَمْ یَکُنْ قَطُّ یَعْجَلُ

«ای خاندان احمد! سلام خدا بر شما باد! من چنین می بینم که امروز از میان شما کوچ خواهم کرد!

هر ملعون ستمگر منافقی را می بینم که آشکارا آهنگ نابودی ما کرده و سپس عمل می کند!

ای وای بر آنان! که به محمّد(صلی الله علیه وآله) و پروردگارشان که هر چه اراده کند درباره مردم انجام می دهد کفر ورزیده اند!

شکیبایی خداوند آنان را مغرور ساخته، چرا که خداوند حلیم و کریمی است که شتاب نمی کند» (ولی سرانجام از آنها انتقام سختی می گیرد).(1)

این اشعار از یک سو، اندرز و نصیحت و پیامی است به تمام انسانها که در هر عصر و هر زمان زندگی می کنند.

به آنها می گوید: تن به ذلّت ندهید، زندگی این زندگی دنیا نیست، سرای جاویدان و دار بقاء الله، جایگاه اصلی ماست.

حیف از این بدن که در بستر بیماری بمیرد! چه زیباست که سرانجام در راه خدا به خون آغشته گردد و در صف شهیدان جای گیرد!

و از

سوی دیگر، نشان می دهد که امام(علیه السلام) با افتخار به استقبال شهادت می رود، و از هیچ چیز نمی هراسد. بر چهره مرگ، مرگی که در راه خداست، مرگی که الهام بخش بندگانِ دربند، در طول تاریخ خواهد بود، لبخند می زند، و از میدان کربلا به همه

پاورقی

1 . ینابیع الموده، ج 3، ص 81.