عاشورا صفحه 483

جنگ با ابن زیاد کرد و خود به خونخواهی خاندان پیامبر پرداخت.

ابراهیم اشتر در پنج فرسخی «موصل» سپاه ابنزیاد را چنان درهم ریخت که عدّه ای از آنان در حین فرار خود را به رودخانه افکندند و غرق شدند.

در این نبرد که درست روز عاشورای سال 67 هجری اتّفاق افتاد بسیاری از عناصر آلوده بنی امیّه چون عبیدالله بن زیاد و حصین بن

نُمَیر به هلاکت رسیدند.

ابراهیم خود با شمشیرش، ابن زیاد آن مرد خونخوار سنگدل را دو نیم ساخت و جسدش را سوزاند و سرش را به کوفه نزد مختار فرستاد. او نیز آن را به مدینه نزد امام سجّاد(علیه السلام) فرستاد که امام با دیدن آن شاد شد.(1)

خبر هلاکت ابن زیاد، موج خوشحالی را به بنی هاشم هدیه کرد. در این زمینه از امام صادق(علیه السلام) روایت شده است:

«مَا اکْتَحَلَتْ هاشِمِیَّهٌ، وَ لاَ اخْتَضَبَتْ، وَ لاَ رُئِیَ فِی دارِ هاشِمِیٍّ دُخانٌ خَمْسَ حِجَج، حَتّی قُتِلَ عُبَیْدُاللهِ بْنُ زِیاد ; پس از حادثه دلخراش کربلا هیچ زنی از بنی هاشم خود را آرایش نکرد و به مدّت پنج سال در خانه بنی هاشم دودی (جهت پخت غذا) به هوا برنخاست تا آن که (آن مرد خبیث) ابن زیاد به هلاکت رسید».(2)

آتش انتقام از قتله کربلا چنان پرشور و شدید بود که در فاصله اندکی جانیان کربلا را طعمه خویش ساخت. هر یک به تناسبِ عمل زشتی که مرتکب شده بودند به اشدّ مجازات به سزای اعمال ننگین خود رسیدند. این آتش نه تنها دامن سران و رهبران جنایت پیشه کربلا را گرفت بلکه به گفته عقاد مصری:

«هر کسی دستی دراز کرده بود یا کلمه ای بر زبان رانده یا کالایی از لشکر امام

پاورقی

1 . مراجعه شود به : بحارالانوار، ج 34، ص 383-386 ; تاریخ طبری، ج 4، ص 513-516 و ص 556 و فتوح ابن اعثم، ج 6، ص 183.

در تاریخ یعقوبی چنین آمده است: «إِنَّ عَلِیَّ بْنَ الْحُسَیْنِ(علیه السلام) لَمْ یُرَ ضاحِکاً قَطُّ، مُنْذُ قُتِلَ أَبُوهُ إِلاَّ فِی ذلِکَ الْیَوْمِ ; امام سجّاد

از روزی که پدر بزرگوارش به شهادت رسید، خندان دیده نشد تا آن روز که سر ابن زیاد را نزدش آوردند». (تاریخ یعقوبی، ج 2، ص 259)

2 . بحارالانوار، ج 45، ص 386.