عاشورا صفحه 522

گزیده ای از قصیده دعبل خزاعی(1)

أَفاطِمُ لَوْ خِلْتِ الْحُسَیْنَ مُجَدَّلا

وَ قَدْ ماتَ عَطْشاناً بِشَطِّ فُراتِ

إِذاً لَلَطَمْتِ الْخَدَّ فاطِمُ عِنْدَهُ

وَ أَجْرَیْتِ دَمْعَ الْعَیْنِ فِی الْوَجَناتِ

أَفاطِمُ قُوْمی یا ابْنَهَ الْخَیْرِ وَ انْدُبی

نُجُومَ سَماوات بِأَرْضِ فَلاهِ

قُبُورٌ بِکُوفانَ وَ اُخْری بِطیبَه

وَ اُخْری بِفَخٍّ نالَها صَلَواتی

قُبُورٌ بِبِطْنِ النَّهْرِ مِنْ جَنْبِ کَرْبَلا

مُعَرَّسُهُمْ فیها بِشَطِّ فُراتِ

تُوُفُّوا عِطاشاً بِالْعَراءِ فَلَیْتَنی

تُوُفِّیتُ فیهِم قَبْلَ حینِ وَفاتی

إلَی اللهِ أَشْکُو لَوْعَهً عِنْدَ ذِکْرِهِمْ

سَقَتْنی بِکَأْسِ الثَّکْلِ وَ الْفَضَعاتِ

إذا فَخَروا یَوْماً أَتَوْا بِمُحَمَّد

وَ جِبْریلَ وَ الْقُرْآنَ وَ السُّوَراتِ

وَ عَدُّوا عَلِیّاً ذَا الْمَناقِبِ وَ الْعُلا

وَ فاطِمَهَ الزَّهْراء خَیْرَ بَناتِ

وَ حَمْزَهَ وَ الْعَبّاسَ ذَا الدِّینَ وَ التُّقی

وَ جَعْفَرَهَا الطَیّارُ فی الْحَجَباتِ

اُولئِکَ مَشْؤمُونَ هِنْداً وَ حَرْبَها

سُمَیَّهَ مِنْ نُوکی وَ مِنْ قَذَراتِ

هُمُ مَنَعُوا الآباءُ مِن أَخْذِ حَقِّهِمْ

وَ هُمْ تَرَکُوا الاَْبْناءَ رَهْنَ شَتاتِ

سَأَبْکیهِمْ ما حَجَّ للهِِ راکِبٌ

وَ ما ناحَ قُمْریٌ عَلَی الشَّجَراتِ

فَیاعَیْنُ بَکِّیهِم وَجُودی بِعَبْرَه

فَقَدْ آنَ لِلتَّسْکابِ وَ الهَمَلاتِ

بَناتُ زِیاد فی الْقَصُورِ مَصُونَهٌ

وَ آلُ رَسُولِ اللهِ مُنْهَتَکاتِ

وَ آلُ زِیاد فِی الْحُصونِ مَنیعَهٌ

وَ آلُ رَسُولِ اللهِ فی الْفَلَواتِ

دِیارُ رَسُولِ اللهِ أَصْبَحْنَ بَلْقَعاً

وَ آلُ زِیاد تَسْکُنُ الْحُجُراتِ

پاورقی

1 . دعبل بن علی خزاعی (متولّد 148 ق، متوفّای 246 ق) از شاعران زبردست و شجاعی که با اشعار بدیع و نغز خویش در اوج مظلومیّت اهل بیت به دفاع

از عترت طاهرین قیام کرد. و همواره مورد عنایت ویژه ائمّه اطهار(علیهم السلام) خصوصاً امام رضا(علیه السلام) قرار داشت. قصیده فوق معروف به قصیده «مدارس آیات» است که در حضور امام علی بن موسی الرضا(علیه السلام) توسّط این شاعر بلند آوازه اهل بیت قرائت شد و مورد تشویق و تحسین امام(علیه السلام) قرار گرفت. (مراجعه شود به : تاریخ ابن عساکر، حرف دال ; الغدیر، ج 2، ص 349 و اعیان الشیعه، ج 6، ص 400) .