عاشورا صفحه 530

فَیُقْضی عَلی قَوْم عَلَیْهِ تَأَلَّبُوا

بِسُوءِ عَذابِ النّارِ مِنْ غَیْرِ فَتْرَهِ

وَ یُسْقَوْنَ مِنْ ماء صَدید إذا دَنا

شَوَی الْوَجْهُ وَ الاَْمْعاءُ مِنْهُ تَهَدَّدَتِ

مَوَدَّهُ ذِی الْقُرْبی رَعَوْها کَما تَری؟

وَ قَوْلُ رَسُولِ اللهِ: اُوصی بِعِتْرَتی

فَکَمْ عَجْرَه قَدْ أتْبَعُوها بِعَجْرَه

وَ کَمْ غَدْرَه قَدْ أَلْحَقُوها بِغَدْرَه

هُمُ أوَّلُ الْعادینَ ظُلْماً عَلَی الْوَری

وَ مَنْ سارَ فِیهِمْ بِالاَْذی وَ الْمَضَرَّهِ

مَضَوْا وَ انْقَضَتْ أیّامُهُمْ وَ عُهُودُهُمْ

سَوی لَعْنَهً باؤُا بِها مُسْتَمَرَّهِ(1)

منتخبی از قصیده ابن عرندس

(2) أیُقْتَلُ ظَمْآناً حُسَیْنٌ بِکَرْبَلا

وَ فی کُلِّ عُضْو مِنْ أنامِلِهِ بَحْرُ؟

وَ والِدُهُ السّاقی عَلَی الْحَوْضِ فی غَد

وَ فاطِمَهُ ماءُ الْفُراتِ لَها مَهْرُ

فَوالَهْفَ نَفْسی لِلْحُسَیْنِ وَ ما جَنی

عَلَیْهِ غَداهُ الطَّفِّ فی حَرْبِهِ الشِّمْرُ

تَجَمَّعَ فیها مِنْ طُغاهِ اُمَیَّهَ

عِصابَهُ غَدْر لا یَقُومُ لَها عُذْرُ

فَلَمَّا الْتَقَی الْجَمْعانِ فی أرْضِ کَرْبَلا

تَباعَدَ فِعْلُ الْخَیْرِ وَ اقْتَرَبَ الشَّرُّ

فَحاطُوا بِهِ فی عَشْرِ شَهْرِ مُحَرَّم

وَ بیضُ الْمَواضِی فی الاَْکُفِّ لَها شَمْرُ

پاورقی

1 . بحارالانوار، ج 45، ص 280 - 281. (نام شاعر نیامده است)

2 . شیخ صالح بن عبدالوهّاب بن عرندس حلّی، معروف به «ابن عرندس» از بزرگان شیعه است که در فقه و اصول دارای تألیفاتی است و برای ائمّه اطهار(علیهم

السلام) مراثی و مدایحی سروده است، وی حدود سال 860 ق رحلت کرد و در حلّه به خاک سپرده شد. از جمله اشعار وی قصیده فوق، معروف به قصیده «رائیه» در میان بزرگان معروف است، در هیچ مجلسی این قصیده خوانده نمی شود، مگر آن که امام زمان(علیه السلام) عنایت خاصّی به آن مجلس می نماید. (الغدیر، ج 7، ص 14) .