عاشورا صفحه 539

تَدْعُوا فَتَحْتَرِقُ الْقُلُوبَ کَاَنَّما

یَرْمی حَشاها جَمْرَهً مِنْ فیها

هذی نِساؤُکَ مَنْ یَکُونُ اِذْ اُسِرَتْ

فِی الاَْسْرِ سائِقُها وَ مَنْ حادیها

اَیَسُوقُها زَحْرٌ بِضَرْبِ مُتُونِها

وَ الشِّمْرُ یَحْدُوها بِسَبِّ

اَبیها

عَجَباً لَها بِالاَْمْسِ اَنْتَ تَصُونُها

وَ الْیَوْمُ الُ اُمَیَّهَ تُبْدیها

حَسْری وَ عَزَّ عَلَیْکَ اَنْ لَمْ یَتْرُکُوا

لَکَ مِنْ ثِیابِکَ ساتِراً یَکْفیها

وَ سَروْا بِرَأْسِکَ فِی الْقَنا وَ قُلُوبُها

تَسْمُو اِلَیْهِ وَ وَجْدُها یُضْنیها

اِنْ اَخَّرُوهُ شَجاهُ رُؤْیَهُ حالِها

اَوْ قَدَّمُوهُ فَحالُهُ یُشْجیها(1)

شعری از سید محمّد حسین قزوینی(ره)(2)

وَ مُخَدَّرات مِنْ عَقائِلِ اَحْمَدَ

هَجَمَتْ عَلَیْها الْخَیْلُ فی اَبْیاتِها

مِنْ ثاکِل حَرَّی الْفُؤادِ مَروُعَهً

اَضْحَتْ تُجاذِبُهَا الْعِدی حِبْراتِها

وَ یَتیمَه فَزَعَتْ لِجِسْمِ کَفِیلِها

حَسْرَی الْقِناعِ تَعُجُّ فی اَصْواتِها

اَهْوَتْ عَلی جِسْمِ الْحُسَیْنِ وَ قَلْبُهَا

الْمَصْدُوعُ کادَ یَذُوبُ مِنْ حَسْراتِها

وَقَعَتْ عَلَیْهِ تَشُمُّ مَوْضِعَ نَحْرِها

وَ عُیُونُها تَنْهَلُّ فی عَبْراتِها

تَرْتاعُ مِنْ ضَرْبِ السّیاطِ فَتَنْثَنی

تَدْعُو سَرایا قَوْمِها وَ حُماتِها

اَیْنَ الْحِفاظُ وَ فی الطُّفُوفِ دِمائُکُمْ

سُفِکَتْ بِسَیْفِ اُمَیَّه وَ قَناتِها

اَیْنَ الْحِفاظُ وَ هذِهِ اَشْلاؤُکُمْ

بَقِیَتْ ثَلاثاً فِی هَجِیرِ فَلاتِها

پاورقی

1 . منتهی الآمال، ج 1، ص 850-851. (نام این شاعر، ذکر نشده است)

2 . سید محمّد حسین قزوینی در سال 1295 ق در نجف به دنیا آمد; وی به دانش و تحقیق و اندیشه استوار، شهرت داشت. وفات او در 28 ذی الحجّه سال 1365 ق واقع شد (ادب الطف، جواد شبّر، ج 9، ص 162).