11 مجلس ویژه محرم 1438 ھ. ق صفحه 128

حضرت در مسجد رسول خدا ( ص ) مشغول عبادت بودند که شنیدند: مردمی خداوند عالم را به بندگانش شبیه کرده اند. ایشان از سخن این گروه گمراه به هراس افتادند و به خود لرزیدند. برخاسته و نزد قبر مطهر رسول خدا ( ص ) آمدند و با صدای رسا با پروردگار خویش این گونه به مناجات پرداختند: «بار خدایا! قدرت تو آشکار گشته؛ در حالی که هیبت جلال تو پدیدار نیست؛ از این رو تو را نشناخته و تو را با اندازه گیری های مادی اندازه گیرند و بدان چه تو آن گونه نیستی، تو را شبیه سازند. بار خدایا! همانا من از کسانی که تو را به مانند مادیات شبیه سازند، بیزارم، خداوندا! چیزی همانند تو نیست و تو را درک ننموده اند... .379. شیخ مفید، الإرشاد، ج 2، ص 153.

با دقت در این دعا درمی یابیم که چگونه حضرت برای موعظه و ارشاد مجبور به تقیه بود ه و مواعظ خود را در قالب دعا بیان می فرموده اند.

3. معرفت و انگیزه عبادت در سیره عبادی امام ( ع )

بالاترین درجه عرفان برای یک انسان کامل ارتباط با خالق بی همتا و خوف از محضر پروردگار در تمامی لحظات زندگی است؛ زیرا اگر قلب انسان منور به نور ایمان شود، آثار آن نیز در صورتش ظاهر می شود؛ لذا در هر حالی خود را در محضر ربوبیش حاضر و خداوند را ناظر به کردارش می بیند و قلب و زبانش همیشه در ذکر اوست و از یادش یک لحظه غافل نمی شود. امام سجاد ( ع ) در تمامی لحظات زندگی اش چنین بود. حلقه گمشده وصال خویش به سوی معبود را در عبادت او می دید و از هر فرصتی برای رسیدن به آن دریغ نداشت. ایشان عبادت را از کورکورانه و با ترس از عقاب یا شوق به نعمات بهشتی انجام