400 داستان از مصایب امام علی علیه السلام صفحه 148

) را از گفته عایشه چنین روایت کرده که نامبرده در ضمن حکایت به او گفت : رسول خدا ( ص ) هنگامی که با حال بیماری خواست از خانه به مسجد برود بر دو نفر از خاندان خود که یکی فضل بن عباس بود تکیه کرده بود . او که خدا نفرین پیغمبر ( ص ) را بر او روا سازد از شخصی دیگر نام نبرد .

عکرمه گوید : هنگامی که این قصه را از قول عایشه برای عبداللّه عباس نقل کردم ، گفت : آیا آن مرد دیگر را می شناسی ؟ گفتم : نه ؟ عایشه از او نام نبرد . گفت : آن مرد علی بن ابی طالب بود و عایشه با آن که می توانست از وی به نیکی یاد کند لیکن کینه دیرین او را بر این داشت که از وی نام نبرد .

و حاکمان ستمگر هرگاه می فهمیدند کسی از علی ( ع ) به نیکی یاد می کند او را با تازیانه می زدند و بلکه برای عبرت دیگران سر او را جدا می کردند و مردم را به بیزاری جستن از او وادار می نمودند و بالاخره عادت بر این است که شخصی بدین پایه دشمن داشته باشد نبایستی از او نیکی باقی بماند تا چه رسد که فضایل و مناقب او زبانزد خاص و عام بوده و دلیل بر حق بودن او اقامه شود و چنان چه نوشتیم مناقب او همه جا منتشر شده و خاصه و عامه و دوست و دشمن از آنها نام می برند و از این جا معلوم می شود که

رویه علی ( ع ) به طور عادی نبوده و معجزه آشکاری است . ( 222 )

182

آموزش ناسزا بر علی ( ع ) حجاج بن یوسف ثقفی نماینده عبدالملک ( پنجمین خلیفه اموی ) در عراق ، از ظالمان و خونخواران کم نظیر تاریخ است ، و دشمنی او با علی ( ع ) و آل علی آن چنان بود که نام شیعه علی ( ع ) بودن کافی بود که حکم اعدامش را صادر کند .

هشام بن کلبی گوید : پدرم نقل کرد : طایفه ( بنی اود ) که تیره ای از بنی سعد ) بودند ، به فرزندان و همسران خود ، سب و ناسزاگویی به ساحت قدس علی ( ع ) را می آموختند .

مردی از گروه عبداللّه بن ادریس بن هانی ، نزد ( حجاج ) رفت ، و در ضمن گفتگو ، سخنی گفت که حجاج ناراحت شد و بر سر او فریاد کشید و با درشتی و تندی با وی سخن گفت .

آن مرد وحشت کرد ، ( و برای این که از مجازات حجاج در امان بماند شروع به چاپلوسی نمود به این ترتیب ) گفت :

امیرمؤ منان ! به من این نسبت داده شده ( که مثلا از دوستان علی ( ع ) هستم ) هیچ کس ، نه از قریش و نه از ثقیف به فضایل ما نمی رسد و مانند ما نیست .