400 داستان از مصایب امام علی علیه السلام صفحه 190

می شود و دلش می خواهد اگر شده با روح و جانش آنها را بیرون بریزد و جان به سر آید .

فاطمه جان بعد از تو خیری در این دنیا نیست ، زندگی پس از تو برایم معنا ندارد و آن را نمی خواهم ، اگر هم زندگی می کردم چون تو بودی برایم زندگی پربار بود و به عشق تو زنده بودم ، نه اینکه خیال کنی از مرگ فراری ام و ترس دارم ، نه بر عکس گریه من برای این است که می ترسم بعد از تو زندگی من طولانی شود . ( 278 )

231

شکوه علی ( ع ) هنگام تدفین زهرا ( س ) علی بن محمد هرمزانی ، از امام سجاد ( ع ) و ایشان از پدر بزرگوارش امام حسین ( ع ) روایت کند که آن حضرت فرمود :

چون فاطمه ( س ) دختر پیامبر ( ص ) بیمار شد ، به علی ( ع ) وصیت نمود که امر او را کتمان ، و خبرش را پوشیده دارد ، و کسی را از بیماری حضرتش آگاه نسازد ، و آن حضرت چنین کرد . و خود حضرت او را پرستاری می کرد و اسماء بنت عمیس ( رحمهاالله ) پنهانی چنان که فاطمه ( س ) وصیت نموده بود ، آن حضرت را کمک کار بود .

پس چون هنگام وفات آن حضرت فرا رسید ، به امیرالمؤ منین ( ع ) وصیت کرد که شخصا کار او را به دست گیرد ، و او را شبانه به خاک سپارد ، و قبرش را ناپیدا سازد (

با زمین یکسان کند که جایش معلوم نباشد ) . پس علی ( ع ) خود این کار را عهده گرفته و حضرت را به خاک سپرد ، و محل قبر او را ناپیدا ساخت . چون دست مبارک از خاک قبر بر فشانده ، اندوه و غم بر دلش هجوم آورد . پس سیلاب اشک بر گونه اش جاری ساخت ، و رو به جانب قبر رسول خدا ( ص ) گرداند و گفت :

( ای رسول خدا ، از من بر تو سلام باد و سلام باد بر تو از جانب دخترت و حبیبه ات و نور دیده ات و زایرت و کسی که در آرامگاه تو در میان خاک خفته و آن کس که خداوند زود رسیدن به تو را برایش برگزیده است .

یا رسول الله ( ص ) ! صبرم در فراق دختر برگزیده ات کاسته شده ، و تاب و توانم در فراق سرور زنان به سستی گراییده ، جز آنکه در تاءسی من به سنت تو ، و در اندوهی که با جدایی تو بر منت فرود آمد ، جای صبر و بردباری ( بر عزای فاطمه ) باقی است ، همانا من تو را در لحد آرامگاهت نهادم . پس از آنکه جان مقدست بر روی سینه ام جاری گشت ( هنگام جان دادن سرت به سینه من چسبیده بود ) و تو را با دست خود به زیر خاک پنهان نمودم ، و خودم شخصا امورت را به عهده گرفتم . آری ، در کتاب خدا آیه ای است که سبب می شود مصیبت ها را با

آغوش باز بپذیریم : ( ما همه از آن خداییم و همه به سوی او باز خواهیم گشت ) . ( 279 )