400 داستان از مصایب امام علی علیه السلام صفحه 240

فرمود : ای دختر این دنیا خانه فریب است و خانه مذلت و خواری است هر که چیزی به آخرت پیش می فرستد به او می رسد .

ای دخترم ! به خدا سوگند چیزی نمی خورم تا یکی از خورش ها را برداری ، پس شیر را بر داشتم ، و اندکی از نان جو با نمک تناول نمود و حمد و ثنای حق تعالی به جای آورد . ( 352 )

303

نگاه کردن به آسمان امام در شب نوزدهم پیوسته مشغول رکوع

و سجود بود و تضرع و زاری به سوی حق تعالی می نمود ، بسیار از خانه بیرون می رفت و داخل می شد ، به اطراف آسمان نظر می کرد و اضطراب می نمود و تضرع می کرد و می گریست ، پس سوره یس را تا آخر تلاوت نمود ، پس اندکی خوابیده ترسان بیدار شده جامه خود را بر روی مبارک خود کشید و بر پا ایستاد و گفت : خداوندا مرا به دیدن خود برکت ده . و کلمه لا حول و لا قوه الا بالله العلی العظیم بسیار گفت . ( 353 )

304

گریه فرزندان امام در شب نوزدهم رمضان نماز خواند تا بسیاری از شب گذشت ، و در تعقیب نشسته بود که آن حضرت را خواب ربود ، باز ترسان از خواب بیدار شد ، زنان و فرزندان خود را طلبید و فرمود : در این ماه از میان شما خواهم رفت ، در این شب خوابی هولناک دیدم و برای شما نقل می کنم ، در این ساعت حضرت رسالت ( ص ) را در خواب دیدم می فرمود : ای ابوالحسن به زودی نزد ما خواهی آمد ، و نزد تو خواهد آمد شقی ترین امت و محاسن تو را از خون سرت خضاب خواهد کرد ، و من بسیار مشتاقم به لقای تو ، و تو در دهه آخر این ماه به نزد ما خواهی آمد ، زود بیا نزد ما که آنچه نزد ماست بهتر است و باقی تر است از برای تو .

چون اهل و اولاد آن حضرت این سخنان جانسوز را شنیدند

، صدا به گریه بلند کردند ، پس قسم داد ایشان را که ساکت شوید ، چون ساکت شدند ، وصیت کرد ایشان را به نیکی ها و نهی کرد ایشان را از بدی ها . چون از وصیت فارغ گردید ، باز مشغول عبادت شد ، پیوسته در رکوع و سجود و تضرع و زاری بود ، و هر ساعت از خانه بیرون می رفت به اطراف آسمان نظر می کرد ، نظر در ستاره ها می کرد و می فرمود : به خدا سوگند که دروغ نشنیده ام از رسول خدا ، این شبی است که مرا وعده داده است . پس برگشت به جای نماز خود و می گفت : اللهم بارک لی فی الموت ، یعنی : خداوندا مبارک گردان برای من مرگ را ، و بسیار می گفت : انا لله و انا الیه راجعون و لا حول و لا قوه الا بالله العلی العظیم ، پس بسیار صلوات می فرستاد بر محمد و آل محمد ( ص ) و استغفار بسیار می کرد . ( 354 )

305