400 داستان از مصایب امام علی علیه السلام صفحه 284

در مروت خود که داند کیستی

این مردانگی ها و انسانیت های علی است ، در بستر افتاده است ساعت به ساعت حالش بدتر می شود ، سموم بیشتر روی بدن مقدس علی ( ع ) اثر می گذارد ، اصحاب می آیند لبهای علی ( ع ) خندان و شکفته است می گوید : ( والله ما فجاءنی من الموت وارد کرهنه ، ولا طالع انکرته و ماکنت کفارب ورد ، وطالب وجد؛ وما عند الله خیرللابرار ) .

-421

به خدا قسم آنچه که به من وارد شده است چیزی که بر من ناپسند باشد نیست ، ابدا این مرگ و شهادت در راه خدا برای من یک امری است که آرزوی همیشه من بوده و این چه بهتر ، که در حال عبادت باشد بعد یک مثلی را علی آورده است که عرب با آن خیلی آشنا بوده است . عرب در بیابان ها که زندگی می کرد ، تفریحی زندگی می کرد هر جا آب و علف بود ، همان جا می ماند و بعد که تمام می شد می رفتند جای دیگر و گاهی که گرم بود شبها می رفتند برای پیدا کردن یک نقطه ای که آن جا آب داشته باشد و . علی ( ع ) در این کلامش به اصحابش می فرماید : مثل من مثل عاشقی است که به معشوق خودش رسیده است مثل من مثل آن کسی است که در تاریکی شب دنبال آب می گردد و ناگهان آب را پیدا می کند چه سروری به او دست می دهد چه نیکو سروده است حافظ :

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی

آن شب قدر که این تازه براتم دادند

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

اندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

که شاعر جمله ( فزت ورب الکعبه ) را می گوید .

358