400 داستان از مصایب امام علی علیه السلام صفحه 59

بر تن بود به تاراج بردند و سپس گفتند : اگر خواهی با رنج و اندوه شکیبا باش و یا با حسرت و دریغ جان بسپار !

به خدا سوگند ! آنها اگر می توانستند ، نسبت خویشاوندی مرا هم انکار می کردند چنان که پیوند سببی را قطع کردند اما راهی بر این کار نیافتند .

حق من بر این امت همانند مردی است که از قومی بستانکار باشد ( و او باید تا رسیدن زمان طلب خود صبر کند ) پس اگر آن قوم به وظیفه عمل کرده و حق او را ادا کنند آن را با تشکر و سپاس می پذیرد و اگر در تسلیم حق او تا موعود تاءخیر انداختند ، باز آن را می گیرد بی آن که سپاس گزارد . آری مرد اگر رسیدن حقش به تاءخیر افتد بر او عیبی نیست ، بلکه عیب بر کسی است که حقی را به دست آورد که از آن او نباشد . نکوهش باید کسی شود که آنچه حق او نیست بگیرد . رسول خدا ( ص ) ضمن وصایای خود به من فرمود :

( ای پسر ابوطالب ! ولایت امت من با تو است . پس اگر بر زمامداری تو با عافیت و هم دلی تن دادند و ولایت را بر تو واگذاشتند ، به تصدی و اداره آن قیام کن و اگر اختلاف کردند آنها را به حال خود واگذار ، که خداوند سبحان برای تو نیز راهی برای رهایی از مشکلات فراهم خواهد ساخت ) . ( 88 )

85

نهراسیدن از مرگ هنگامی که در جنگ صفین ، آب به

تصرف امام ( ع ) در آمد و از لشکر معاویه برایی استفاده از آب ممانعتی به عمل نیامد ، مدتی جنگ متوقف شد ، لذا عده ای شایع کردند که علت عدم صدور فرمان جنگ این است که آن حضرت از کشته شدن می هراسد و گروهی گفتند که شاید در وجوب جنگیدن با لشکریان شام شک و تردید دارد . امام ( ع ) در پاسخ آنان چنین فرمودند : ( 89 )

اما این که می گویید مسامحه در جنگ به خاطر ترس از مرگ است ( درست نیست ) به خدا سوگند هیچ باک ندارم ، از این که به سوی مرگ بروم یا مرگ به سراغ من آید . و اگر تصور می کنید در مبارزه شامیان تردید داشته باشیم ؟ به خدا سوگند هر روزی که جنگ را تاءخیر می اندازم به خاطر آن است که آروز دارم عده ای از آنها به جمعیت ما بپیوندند و هدایت شوند ، و در لابه لای تاریک های پرتوی از نور هدایت مرا ببینند و به سوی من آیند ، و این برای من از کشتار آنان در حال گمراهی محبوب تر است ، اگر چه در صورت کشته شدن نیز بار گناه را خود بر گردن دارند . ( 90 )

86

کینه قریش هر کینه ای که قریش از رسول خدا ( ص ) بر دل داشت ( و جراءت اظهار و یا فرصت ابراز آن را نیافت ) پس از رحلت آن حضرت ، همه را بر من آشکار ساخت و تا توانست بر من ستم کرد . . .