مدایح و مراثی حضرت ابوالفضل علیه السلام در شعر فارسی صفحه 18

داوری شیرازی

(1197 ه- .ق - 1283 ه- .ق)

از گریه اش ملایک هفت آسمان گریست

-1

یاران شه که با دل صافی قدم زدند *** آتش به بیخ هستی اهل ستم زدند

یکباره رخ زکشور هستی بتافتند *** خود را جریده بر ره ملک عدم زدند

آتش زدند یکسره بر تار و پود ظلم *** بنیاد کارگاه مخالف بهم زدند

از بس زنوک تیغ فشاندند خون به خاک *** گفتی به خاکِ معرکه آب بَقَم1 زدند

شمشیر از نیام بر آورده خیل شاه *** چابکتر از نهنگ به پهنای یم2 زدند

قربان آن گروه که در پای شاه دین *** دادند جان و از سَرِ مردی قدم زدند

قومی که دم زدند ز مهر امام خویش *** از روی صدق سینه به تیغ دودم زدند

آن بندگان خاص که دادند تشنه جان *** در راه شاه آب به روی کرم3 زدند