سوگنامه آل محمد صلی الله علیه و آله: در ذکر مصائب جانسوز چهارده معصوم علیهم السلام و شهداء و اسراء کربلا صفحه 12

قطرات اشک او می آمیخت، او همواره این گونه می زیست تا به لقاء الله پیوست. (1)

آن حضرت وقتی که قصابی را می دید گوسفندی را ذبح می کند، بیاد امام حسین (ع) می افتاد و می فرمود: آب به گوسفند بدهد، پدرم را با لب تشنه سر بریدند، و در پاسخ یکی از خادمان که از روی دلسوزی به او گفت: گریه نکنید که به خطر می افتید، فرمود: حضرت یعقوب، پیغمبر بود، از دوازده فرزندش، یکی از آنها (یوسف) غایب گردید، با اینکه می دانست او زنده است، آنقدر از فراق او گریست که چشمانش سفید شد ولی من اجساد پاره پاره پدر، برادران و عموها و دوستانم را دیدم، چگونه غم و اندوه من پایان یابد؟ من هر وقت به یاد آنها نمی افتم، بی اختیار قطرات اشک از چشمانم سرازیر می شود.(2)

امام زمان حضرت مهدی (ع) در ضمن درودهائی که بر امام حسین (ع) می فرستد: از جمله می فرماید:

اَلسَّلامُ عَلَی الْجُیُوبِ الْمُضَرَّجاتِ.

:«سلام بر آن گریبانهائی که در سوگ امام حسین (ع) پاره پاره شد». (3)

این تعبیر نیز بیانگ اوج قداست و ارزش سوگواری برای مصائب امام حسین (ع) است.

کتاب حاضر

گرچه از دیر زمان از همان قرن دوم به بعد، کتابهای بسیاری در مقاتل نوشته شده و در عصر حاضر نیز کتابهائی در این راستا تألیف شده مانند: نفس المهموم (محدّث قمی)، مقتل الحسین سید عبدالرزاق مقرم و... ولی از آنجا که مطالب این

1- اللهوف ص209 - و بعضی نوشته اند 35 سال گریست، زیرا او بعد از پدر 35 سال عمر کرد.
2- مقتل الحسین مقرّم ص477
3- الوقایع الحوادث ج3 ص307