سوگنامه آل محمد صلی الله علیه و آله: در ذکر مصائب جانسوز چهارده معصوم علیهم السلام و شهداء و اسراء کربلا صفحه 122

کنم چو باد حسین، وقت مرگ اگر او *** هزار ناله جانسوزم از جگر آید

در اینجا به این نکته توجه کنید: امام رضا (ع) هنگام وداع با بستگان خود در مدینه به آنها فرمود: «اکنون برای من گریه کنید، من دیگر از این سفر باز نمی گردم».

ولی امام حسین (ع) به بانوان حرم فرمود:

اُسْکُتْنَ فَاِنَّ البُکاءَ اَمامُکُنَّ.

: «آرام باشید و گریه در پیشاپیش شما (در آینده) است».

و به سکینه (س) فرمود: «تا جان در بدن دارم قلبم را به گریه ات مسوزان، وقتی کشته شدم تو بر هر کس نزدیکتر به من می باشی که کنار پیکرم بیائی و گریه کنی، ای برگزیده بانوان».

علت این سفارش امام حسین (ع) این بود که می دانست بعد از شهادتش مصائب جانگداز بسیاری در پیش است، آنها اشکهای خود را برای آن مصائب ذخیره کنند که ناگزیر به آن هستند. (1)

دفن شبانه و غریبانه

مامون یک شبانه روز مرگ آن حضرت را پنهان کرد، سپس به نزد محمدبن جعفر (عموی آن حضرت) و گربوهی از خاندان ابوطالب که در خراسان بودند فرستاد، چون حاضر شدند، خبر وفات آن حضرت را به آنها داد و (برحسب ظاهر) گریه کرد و بی تابی از خود نشان می داد، و جنازه آن حضرت را سالم به آنها نشان داد... (2)

وقتی که صبح بعد شد مردم اجتماع کردند و فریادها و صداثی گریه هایشان