سوگنامه آل محمد صلی الله علیه و آله: در ذکر مصائب جانسوز چهارده معصوم علیهم السلام و شهداء و اسراء کربلا صفحه 17

فاطمه (س) در لحظات آخر عمر پیامبر (ص)

شیخ مفید نقل می کند: سپس بیماری رسول خدا (ص) سخت و وخیم شد، امیرمؤمنان علی (ع) در کنار بسترش بود، همین که نزدیک بود روح از بدنش مفارقت کند، به علی (ع) فرمود: «سرم را بر دامن خود بگیر، زیرا که امر الهی فرا رسید، و چون جان من بیرون رود آن را با دست خود بگیر و به روی خود بکش، آنگاه مرا رو به قبله بگذار، و کار (غسل و کفن) مرا خودت انجام بده، و پیش از همه مردم بر جنازه ام نماز بخوان، و از من جدا نشو تا مرا به خاک بسپاری و از خداوند طلب کمک کن».

حضرت علی (ع) سر آن حضرت را به دامن گرفت، آن حضرت از حال رفت، فاطمه (س) خود را بر آن حضرت افکند و به روی او نگاه می نمود و نوحه و گریه می کرد و این شعر (ابوطالب) را می خواند:

وَ اَبْیَضُ یُستَسقَی الْغَمامُ بِوَجْهِهِ *** ثِمالُ الْیَتامی عِصْمَهٌ لِلْاَرامِلِ

: «و سفیدروئی که مردم به برکت روی او طلب باران می کنند، او که فریادرس یتیمان و پناه بیوه زنان است».

رسول خدا (ص) چشمش را باز کرد و با آواز ضعیف فرمود: دختر جانم این گفتار عمویت ابوطالب است، آن را مگو ولی این آیه را بخوان:

وَ ما مُحَمَّدٌ اِلاّ رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِ الرُّسُلُ اَفَاِنْ ماتَ اَو قُتِلَ اِنْقَلَبْتُمْ عَلی اَعْقابِکُم.

: «و محمد(ص) فقط فرستاده خدا بود، اگر او بمیرد و یا کشته شود به عقب بر می گردید؟» (آل عمران -144)

در این هنگام فاطمه (ص) گریه طولانی کرد، پیامبر (ص) به او اشاره کرد که نزدیک بیا، فاطمه (س) نزدیک رفت، پیامبر (ص) آهسته به او سخنی