سوگنامه آل محمد صلی الله علیه و آله: در ذکر مصائب جانسوز چهارده معصوم علیهم السلام و شهداء و اسراء کربلا صفحه 18

گفت که روی فاطمه (س) از آن سخن شکوفا شد، سپس جان رسول خدا (ص) قبض گردید...

در حدیث آمده: به فاطمه (س) گفته شد، آن سخنی که پیامبر (ص) آهسته به تو گفت چه بود که موجب خرسندی تو گردید؟

فرمود: پیامبر (ص) به من خبر داد که من نخستین نفر از اهلبیت او هستم که به او ملحق می گردم، و بعد از او چندان نمی گذرد که به آن حضرت می پیوندم، این مژده موجب از بین رفتن اندوه من گردید. (1)

حسن و حسین (ع) در آغوش پیامبر (ص)

مرحوم صدوق از ابن عباس روایت کرده: در آن هنگام حسن و حسین (ع) با دیده گریان صیحه زنان وارد خانه شدند، و خود را بروی رسول خدا افکندند، علی (ع) خواست آنان را از آن حضرت جدا سازد که پیامبر (ص) به هوش آمد و فرمود: «ای علی! بگذار من آنها را ببویم و آنها مرا ببویند، من از دیدار آنها توشه برگیرم و آنها از دیدار من توشه برگیرند، آگاه باش که این دو فرزند، بعد از من ستمها خواهند دید و با ظلم کشته خواهند شد»، سپس سه بار فرمود: خدا لعنت کند کسانی را که به این دو تن ظلم کنند، آنگاه دست به سوی علی )ع) دراز کرد و او را به طرف خود آورد، و با خود در زیر آن جامه کرد که برویش افکنده بود برد و دهان مبارک بر دهان او نهاد و مدتی طولانی با او راز گفت تا آنکه روح از بدن شریفش پرواز نمود، آنگاه امام علی (ع) از زیر جامه ها خارج شد و فرمود:

اَعْظَمَ اللهُ اُجُورَکُمْ فِی نَبِیکُم.

: «خداوند به شما در سوگ پیامبرتان اجر عظیم عنایت کند».