سوگنامه آل محمد صلی الله علیه و آله: در ذکر مصائب جانسوز چهارده معصوم علیهم السلام و شهداء و اسراء کربلا صفحه 19

خداوند او را نزد خود برد، تا علی (ع) این سخن را گفت، صدای ضجه و گریه از خانه برخاست. (1)

مرثیّه علی (ع) و فاطمه (س) از فراق پیامبر (ص)

رحلت پیامبر (ص) برای همه مسلمین مخصوصاً بنی هاشم، بخصوص علی (ع) (2) و زهرا (س) بسیار جانگداز و جگر سو بود که نمی توان آن را وصف کرد.

از اشعار علی (ع) در سوگ پیامبر این بود:

اَلْموتُ لا والِداً یُبقِی وَلا وَلَداً *** هذَا السَّبِیلُ الی اَنْ لا تَری اَحَداً

هذَا النَّبِیٌّ وَ لَم یَخْلُد لِاُمَتِهِ *** لَوْخَلَّدَ الله خلقاً قبله خلدا

للموت فینا سهام غیر خاطئه *** من فاته الیوم سهم لم یفته غداً

: «مرگ، نه پدر را باقی می گذارد و نه فرزند را، و این موضوع همچنان ادامه دارد تا همه بمیرند و هیچکس باقی نماند.

مرگ، حتی پیامبر اسلام (ص) را برای امتش باقی نگذاشت، اگر خداوند قبل از او کسی را باقی می گذاشت، او را نیز باقی می گذاشت.

ناگزیر ما آماج تیرهای مرگ که خطا نمی روند هستیم، که اگر امروز تیر مرگ ما را هدف خود قرار ندهد، فردا ما را از یاد نمی برد». (3)

***

1- کحل البصر ص194
2- در این باره به نهج البلاغه خطبه 235 مراجعه گردد
3- انوار البهیه محدّث قمّی ص23