سوگنامه آل محمد صلی الله علیه و آله: در ذکر مصائب جانسوز چهارده معصوم علیهم السلام و شهداء و اسراء کربلا صفحه 195

به سوی عراق، بیرون آمد و هنوز خبر شهادت مسلم (ع) به او نرسیده بود، زیرا مسلم (ع) در همان روزی که آن حضرت از مکه بیرون آمد، خروج کرد. (1)

***

هنگام بیرون آمدن از مکّه، کاغذی طلبید، و این نامه مختصر را برای بنی هاشم نوشت:

بِسْمِ اللهِ الرَْحْمنِ الرَّحیم: مِنَ الْحُسینِ بْنِ عَلِیّ اِلی بَنِی هاشم اَماّ بَعْدَ: فَاِنَّهُ مَنْ لَحِقَ بِی مِنْکُمْ اِسْتَشْهَدَ، وَ مَن تَخَلَّفَ عَنِّی لَم یَبْلُغِ الْفَتْحَ - وَالسّلامُ.

: «بنام خدا: نامه ای است از حسین بن علی به بنی هاشم، اما بعد هر کس به من پیوست کشته خواهد شد و هر که باز ماند به پیروزی (و رستگاری معنوی و فوز شهادت) نخواهد رسید». (2)

وصیت نامه امام حسین (ع)

امام حسین (ع) هنگام حرکت به سوی عراق، وصیتنامه ای نوشت و به برادرش محمد حنیفه داد، در این وصیت نامه پس از اقرار به یکتائی خدا و صدق نبوت پیامبر (ص) و اقرار به حقانیت معاد چنین آمده:

وَ اَنِّی لَمْ اَخْرُجْ اَشِراً وَ لا بَطَراً وَ لا مُفْسِداً وَ لا ظالِماً وَ اِنَّما خَرَجْتُ لِطَلَبِ الاِصْلاحِ فِی اُمَّهِ جَدّی وَ شِیعَهِ اَبِی عَلِیِّ بن اَبیطالِبٍ.

: «من از روی خودپسندی و گردنکشی و فساد و بیدادگری، قیام نکرده ام، بلکه برای اصلاح امت جدّم و شیعه پدرم علی بن ابیطالب (ع) حرکت کردم».