سوگنامه آل محمد صلی الله علیه و آله: در ذکر مصائب جانسوز چهارده معصوم علیهم السلام و شهداء و اسراء کربلا صفحه 196

هر کس دعوت مرا بپذیرد، پس سر و کارش با خدا است، چه آنکه حق از آن خدا است، و هر کس دعوت مرا رد کند، شکیبائی می نمایم، تا خداوند میان من و این گروه به حق داوری کند و او بهترین داور است.

برادرم! این است وصیت من به تو، پیروزی از طرف خدا است، بر او توکّل می کنم و به او بازگشت می نمایم».

آنگاه امام نامه را پیچید و پایان ان را با انگشتر خود مهر فرمود و به برادرش داد. (1)

خطبه امام حسین (ع) هنگام خروج از مکّه

امام حسین (ع) یک روز قبل از خروج از مکه خطبه ای برای یاران خواند که به خطبه «خَطَّ الْمَوت» معروف است، در آخر این خطبه آمده:

مَنْ کانَ باذِلاً فِینا مُهْجَتَهُ، وَ مُوَطِناً عَلی لِقاءِ اللهِ نَفْسَهُ، فَلْیَرْحَلْ، فَاِنّیِ راحِلٌ مُصْبِحاً اِنْشاءَاللهِ.

: «هر که می خواهد تا خون دل خود را در راه ما نثار کند و آماده حرکت است، همراه ما کوچ نماید که من فردا صبح بخواست خدا کوچ خواهم کرد.» (2)

دلهای مردم کوفه و شمشیرهایشان!

امام حسین (ع) همراه بستگان و یاران از مکّه به سوی عراق، منزل به منزل حرکت کردند، از مکه به تنعیم، صفاح، ذات عرق، خزیمه، زرود، حاجز، ذو حسم،