سوگنامه آل محمد صلی الله علیه و آله: در ذکر مصائب جانسوز چهارده معصوم علیهم السلام و شهداء و اسراء کربلا صفحه 200

با کاروانی که از کوفه می آمدند و در میانشان هلال بن نافع و عمربن خالد بود، ملاقات کرد و از آنها در مورد قاصی خود «قیس بن مَسَهر» پرسید.

آنها گفتند: ابن زیاد او را کشت، امام فرمود: اَنا للهِ وَ اِنّا اِلَیْهِ راجِعُونَ سپس گریه کرد و در حال گریه گفت: خداوند بهشت را پاداش او قرار داد، آنگاه متوجه خدا شده و عرض کرد: «خدایا برای ما و شیعیان ما مقام ارجمندی در پیشگاه خود قرار بده که تو بر هر چیزی قادر هستی». (1)

***

امام با یاران خود به منزلگاه «ذی حسم» رسید، در آنجا خطبه ای در بی وفائی دنیا خواند و در پایان به فلسفه نهضت خود اشاره کرد و فرمود:

اَلا تَرَوْنَ اِلَی الْحَقّ لا یُعْمَلُ بِهِ، وَ اِلی الْباطِلِ لا یَتَناهِی عَنْهُ، لَیَرْغَبُ الْمُؤْمِنُ فِی لِقاءِ اللهِ مُحِقاً، فَاِنّیِ لا اَری الْموْتَ اِلا سَعادَهً وَ الْحَیاهُ مَعَ الظالِمِینِ اِلا بَرَماً.

: «آیا نمی نگرید که به حق عمل نمی شود و از باطل جلوگیری نمی گردد، بنابراین اشتیاق مؤمن به لقای خدا (و شهادت طلبی) سزاوار و لازم است، من در این وضع، مرگ را جز سعادت، و زندگی با ستمگران را جز رنج و نکبت نمی دانم». (2)

سخن دلربای علی اکبر

در سرزمین ثعلبیه هنگام ظهر، امام حسین (ع) اندکی خوابید و سپس بیدار شد و فرمود: «در خواب دیدم هاتفی می گفت: شما به سرعت عبور می کنید، ولی مرگ به سرعت شما را به سوی بهشت می برد».