سوگنامه آل محمد صلی الله علیه و آله: در ذکر مصائب جانسوز چهارده معصوم علیهم السلام و شهداء و اسراء کربلا صفحه 218

وَ واسَی الرِّجالَ الصّالِحینَ بِنَفْسِهِ *** وَ فارَقَ مَثْبُوراً وَ خالَفَ مُجْرِماً

فَاِنْ عِشْتُ لَمْ اَنْدِمْ و اِنْ مُتُّ لَمْ اَلُمُ *** کَفی بِکَ ذُلا اَنْ تعِیشَ و تُرْغَماً

: «من می روم و مرگ برای جوانمرد، عیب نیست وقتی که نیتش حق باشد و در حال اسلام بجنگد.

و در راه مردان صالح جانبازی نماید و از هلاک شدگان جدا گشته و از مجرمان روی گرداند.

پس در این صورت و با این هدف، اگر زنده ماندم پشیمانم نیستم وگرنه سرزنشی ندارم، و این ذلت تو را بس است که زنده بماندی ولی بینی تو را به خاک بمالند».

وقتی که حر این اشعار را شنید و هدف امام را دریافت که حاضر است تن به کشته شدن دهد ولی تن به ذلت ندهد، به کنار رفت و با سپاه خود حرکت کرد، امام نیز با سپاه خود حرکت می نمود.

خطبه امام در منزلگاه بیضه

دو سپاه امام و حُرّ، با فاصله از همدیگر به راه خود ادامه دادند تا به سرزمین «بیضه» رسیدند، امام در آنجا باز برای اتمام حجت، خطبه غرانی خواند و مطالب و هدف خود را روشن ساخت، در آغاز خطبه پس از حمد و ثنا فرمود:

اَیُّهَا النّاسُ اِنَّ رَسُولَ اللهِ قالَ: مَنْ رَأی سُلطاناً جائراً مُسْتَحِلاً لِحَرام اللهِ، ناکِثاً عَهْدَهُ، مُخالِفاً لِسُنَّهِ رَسُولِ اللهِ یَعْمَلُ فِی عِبادِ اللهِ بِالاثْم وَ الْعُدْوانِ فَلَمْ یُغَیِرِ عَلَیْهِ بِفِعلٍ، وَ لا قَولٍ، کانَ حَقّاً عَلَی اللهِ اَنْ یُدْخِلَهُ مُدْخَلَهُ.