سوگنامه آل محمد صلی الله علیه و آله: در ذکر مصائب جانسوز چهارده معصوم علیهم السلام و شهداء و اسراء کربلا صفحه 226

وَ فِی الشَّعِیرِ کِفایَه. : «اگر از گندمش نخورم، جو آن برای من کافی است». خدا رویش را سیاه کند که آخرین پاسخش این بود که در مورد اهل و عیال خود می ترسم که مورد آزار قرار گیرند، ولی بر اهل و عیال رسول خدا و دختران زهرا (س) نترسید و برای آنها دلش نسوخت.

***

حمید بن مسلم می گوید: من با عمر سعد دوست بودم، پس از جریان کربلا نزدش رفتم و پرسیدم حالت چطور است؟

گفت: از حال من مپرس، هیچ غایبی به خانه اش بازنگشته که مانند من بار گناه را به خانه آورد، من قطع رحم کردم و مرتکب گناه بزرگ شدم (خویشاوندی عمر سعد با امام حسین (ع) از این رو بود که پدرش سعد وقّاص، نوه عبد مناف (جدّ سوّم پیامبر) بود.) (1)

نامه دروغین عمر سعد به ابن زیاد، و جواب ابن زیاد

در روز هفتم عمروبن حجّاج با پانصد سوار، مأمور نگهبانی شریعه فرات گردیدند و آب به روی اهل بیت (ع) بسته شد.

عمر سعد که تصمیم داشت جریان را با صلح و سازش تمام کند به دروغ برای ابن زیاد نوشت: حسین (ع) خواهان آن است که به وطن خود باز گردد، و یا به یکی از مرزهای اسلامی روانه شود، یا نزد یزید برود و با او سازش کند، در این صورت مسأله حلّ است و صلاح امت نیز در همین می باشد.

عمر سعد این دروغ و افتراء بزرگ را به امام نسبت داد با اینکه آن حضرت مکرر می فرمود: