سوگنامه آل محمد صلی الله علیه و آله: در ذکر مصائب جانسوز چهارده معصوم علیهم السلام و شهداء و اسراء کربلا صفحه 228

شمر به کربلا آمد و نامه ابن زیاد را به عمر سعد داد و پس از بگو مگو، شمر گفت: اکنون بگو تصمیم تو چیست، اگر فرمان امیر (ابن زیاد) را اجرا می کنی که باکی بر تو نیست وگرنه کنار برو، من زمام فرماندهی لشگر را برای اجرای فرمان امیر بدست می گیرم.

عمرسعد گفت: «من خود سرپرستی لشگر را به عهده می گیرم و به تو می سپارم و چنین افتخاری برای تو نخواهد بود، ولی تو فرمانده پیادگان باش». (1)

وقایع روز تاسوعا

اشاره

عمر سعد عصر روز نهم محرم به سپاه خود اعلام کرد:

یا خَیلَ اللهِ اِرْکَبی وَ بِالْجَنَّهِ اَبشِری.

: «ای سپاه خدا سوار گردید و بهشت بر شما مژده باد».

و محاصره را تنگ تر کنید و به خیام حسین (ع) نزدیک گردید، امام حسین (ع) کنار خیمه اش بر شمشیرش تکیه داده بود، در همین لحظه اندکی خوابش برد، در عالم خواب دید، رسول خدا (ص) به او فرمود: «تو به زودی نزد ما می آئی».

حضرت زینب (ع) صداهای سپاه دشمن و شیهه های اسبهای آنها را شنید، نزد برادر آمد و عرض کرد: «دشمن به ما نزدیک شده است».

امام به برادرش عباس (ع) فرمود: از جانب من به سوی قوم برو و از آنها بپرس برای چه آمده اند و قصدشان چیست؟

حضرت عباس (ع) با بیست سواره که در میانشان زُهیر بن قین و حبیب بن مظاهر بودند، به سوی سپاه دشمن رفتند، و پرسیدند برای چه آمده اید و هدفتان چیست؟