سوگنامه آل محمد صلی الله علیه و آله: در ذکر مصائب جانسوز چهارده معصوم علیهم السلام و شهداء و اسراء کربلا صفحه 310

اَیا قَمَراً مُنیراً کُنتَ عَونِی***عَلی کُلِّ النّوائِب فِی المَضیِقِ

فَبَعدُکَ لا تَطِیبُ لَنا حَیاهٌ***سَنَجمَعُ فِی الغَداهِ عَلَی الحَقیِقِ

اَلا لِلهِ شَکوائِی وَ صَبرِی***وَ ما اَلقاهُ مِن ظَمَاءٍ وَضِیقٍ

ای برادرم، و ای نور چشمم وای میوه دلم، تو پناه استوار من بودی ای ماه درخشنده تو در همه مصائب و سختیها یاور من بودی بعد از تو زندگی دیگر برای ما گوارا نیست و بزودی با هم در پیشگاه خداوند جمع می شویم.

بدانید که من شکایت و صبرم و تشنگی و مصائب ناگواری که به ما می رسد را به سوی خدا می برم و به او پناهنده می شوم.(1)

ترسیم دیگری از شهادت عباس علیه السلام

مرحوم ملا حبیب الله کاشانی درباره جریان شهادت حضرت عباس علیه السلام و آمدن حسین به بالین او سخنی دارد که خلاصه اش چنین است:

هنگامی که امام حسین علیه السلام صدای جانسوز برادرش عباس را شنید، پیاده و به روایتی سوار بر ذوالجناح به سوی نهر علقمه روانه شد، لشگر دشمن را سر راه خود دید بر آنها حمله کرد، آنها فرار می کردند، به آنها فرمود. :

اِلی اَینُ تَفِّروُنَ وَ قَد قَتَلتُم اَخِی وَ کَسَرتُم ظَهرِی

به کجا فرار می کنید شما که برادرم را کشتید و کمرم را شکستید.

هشتصد نفر از دشمن را کشت و فریاد می زد: ای برادر کجائی؟ که ناگاه ذوالجناح ایستاد و قدم از قدم برنداشت، امام به زمین نگاه کرد، دستهای بریده برادر را دید پیاده شده دستهای بریده را به صورت کشید و بوسید و گریست و فرمود: ای داد که برادرم کشته شد به راه خود ادامه داد ناگاه اسب توقف کرد امام به زمین