سوگنامه آل محمد صلی الله علیه و آله: در ذکر مصائب جانسوز چهارده معصوم علیهم السلام و شهداء و اسراء کربلا صفحه 353

همچنان با دشمن جنگید تا هفتاد و دو زخم بر برنش وارد آمد.

امام کنار آمد تا اندکی استراحت کند در کنار ایستاده بود ناگاه سنگی از جانب دشمن آمد و به پیشانی آن حضرت خورد و خون جاری شد دامنش را بلند کرد تا خون پیشانی را پاک کند در این هنگام تیری سه شعبه زهرآلود آمد و بر سینه یا شکم آن حضرت اصابت کرد فرمود:

بِسمِ اللهِ وَ بِاللهِ وَ عَلی مِلَّهِ رَسولِ اللهِ

بنام خدا و بیاری خدا و بر دین رسول خدا -ص

سپس سرش را به طرف آسمان بلند کرد و گفت: خدایا تو می دانی مردی را می کشند که در روی زمین پسر پیغمبری غیر او نیست.

آنگاه آن تیر را گرفت و از پشت بیرون آورد و خون مانند ناودان از آن جاری شد. (1)

اشاره

در این هنگام ضعف بر بدن آقا مسلط شد سپاه دشمن دست از جنگ کشید و مدت طولانی از این جریان گذشت و کسی جرات نمی کرد آخرین ضربه را بزند (و به عنوان قاتل با خدا ملاقات کند)

شمر بر سپاه خود فریاد زد:

وَیَحکُم ما تَنتَظِروُنَ بِالرَّجُلِ اُقتُلُوهُ ثَکَلَتکُم اُمَّهاتِکُم

وای بر شما چرا به این مرد مهلت می دهید مادرهایتان به عزایتان بنشینند