سوگنامه آل محمد صلی الله علیه و آله: در ذکر مصائب جانسوز چهارده معصوم علیهم السلام و شهداء و اسراء کربلا صفحه 428

نبود گمان خواهرت این چنین*** به نیزه بینم سر چون ماه تو

ببین برادر من خونین جگر *** به شمر و خولی شده ام همسفر

تو آیه کهف تلاوت کنی *** چو خوش ز قرآن تو حمایت کنی

هنوز اظهار شجاعت کنی*** خواهر غم دیده دلالت کنی

به پیش محمل سر تو بر سنان*** ز حلق و پیشانی تو خون روان

چسان ببینم من بی خانمان*** نظر به سیمای توای روح و جان

چه خوش است صوت قرآن ز تو دلربا شنیدن*** به رخت نظاره کردن سخن خدا شنیدن

شهادت عبدالله بن عفیف نابینای دلاور

پس از ورود اهلبیت امام حسین علیه السلام به عنوان اسیر به کوفه ابن زیاد روز 13 محرم اعلام کرد نماز در مسجد کوفه برپاست مردم اجتماع کردند و ابن زیاد به سخنرانی پرداخت و پس از حمد و ثنا گفت: حمد و سپاس خداوندی را که ح را پیروز کرد و امیرمومنان (یزید) و پیروانش را یاری فرمود: و دروغگو و فرزند دروغگو را کشت.

همین که سخنش به اینجا رسید عبدالله بن عفیف ازدی که از شیعیان پارسا بود و در جنگ جمل در رکاب علی علیه السلام چشم چپش را بر اثر اصابت تیر دشمن از دست داده بود و در جنگ صفین چشم راستش را از دست داده بود و در هر دو چشم نابینا بود همه روز از صبح تا شب در گوشه مسجد اعظم کوفه مشغول نماز بود برخاست و فریاد زد:

یَابنَ زیادٍ اِنَّ الکَذّابَ اِبن الکَذّابِ اَنَت وَ اَبُوکَ وَ مَن استَعمَلَکَ