سوگنامه آل محمد صلی الله علیه و آله: در ذکر مصائب جانسوز چهارده معصوم علیهم السلام و شهداء و اسراء کربلا صفحه 46

فرزندان علی (ع) در کنار بستر آن حضرت

هنگامی که حضرت علی (ع) بستری شد، فرزندانش ک یک آمدند و به دست و پای پدر افتادند، . قدم مبارک او را می بوسیدند و می گفتند: پدر جان این چه حالی است که از شما مشاهده می کنیم، کاش مادرمان فاطمه (س) زنده بود و ما را تسلی می داد، کاش در مدینه کنار قبر جدمان رسول خدا (ص) بودیم و درد دل خود را به آن حضرت می گفتیم، آه از غریبی و یتیمی....

آه جانسوز و شیون جانکاه آنها به گونه ای بود که هر کس می شنید بی اختیار گریه می کرد.

امیر مؤمنان (ع) یکایک آنها را به آغوش می گرفت و می بوسید و می فرمود: صبر کنید، من نزد جدّ شما محمد مصطفی (ص) و مادر شما فاطمه (س) می روم، من در این شبها در خواب دیدم، رسول خدا (ص) با آستین خود، غبار از چهره ام پاک کرد و می گفت: «ای علی آنچه بر تو بود به جای آوردی»، این خواب دلالت دارد که نقاب جسم را از پیش روی جانم بر خواهند داشت. (1)

***

در نقل دیگر آمده: علی (ع) در بستر بود نگاهش به حسین (ع) افتاد و فرمود:

یا اَبا عَبداللهِ اَنْتَ شَهِیدُ هذِهِ الاُمَهِ فَعَلَیْکَ بِتَقْوَی اللهِ وَ الصَّبْرِ عَلی بَلائِه.

: «ای حسین! تو شهید این امت هستی، بر تو باد به تقوا و صبر بر بلای الهی». (2)

***

چون سلطان هما را بال و پر سوخت *** شهنشاه حقیقت را جگر سوخت