سوگنامه آل محمد صلی الله علیه و آله: در ذکر مصائب جانسوز چهارده معصوم علیهم السلام و شهداء و اسراء کربلا صفحه 511

امام بعد از حمد و ثنا مطالبی فرمود که در اینجا به ذکر چند فراز از آن می پردازیم:

ای مردم! خداوند متعال ما را به مصائب و رنجهای عظیم آزمود و رخنه بزرگ در اسلام پدید آمد.

اباعبدالله الحسین علیه السلام کشته شد و زنان و فرزندان او اسیر گشتند و سر مقدس او را بر سر نیزه در شهرها گرداندند و این مصیبتی است که هیچ مصیبتی مانند آن نیست...

ای مردم! کدام دل است که برای مصائب حسین علیه السلام نشکافد و اندهگین نشود؟ کدام چشم است که اشک خود را نگهدارد همه موجودات عالم برای او گریستند تا اینکه فرمود:

وَاللهِ لَو اَنَّ النَّبِیَّ تَقَدَّمَ اِلَیهِم فِی قِتالِنا کَما تَقَدَّمَ اِلَیهِم فِی الوِصایهِ بِنا لَما ازدادُوا عَلی ما فَلَعُو بِنا...

سوگند به خدا اگر پیامبر صلی الله علیه و آله به جای آن وصیت ها در شان ما به کشتن ما امر می فرمود بیش از آنکه با ما کردند نمی کردند اِنّا لِلهِ وَ اِنّا اِلَیهِ راجِعُونَبراستی (مصیبت حسین علیه السلام) چه مصیبت دردناک دلخراش، تلخ، بنیان کن وجانکا است ما آنچه را که روی داد و به ما رسید به حساب خدا می گذاریم که او عزیز و انتقام گیرنده است. (1)

اشاره

هنگامی که اهلبیت نبوت وارد مدینه شدند برای چندمین بار داغهایشان تازه شدمصیبت جانسوز مدینه را از چند جهت می توان ترسیم کرد: