سوگنامه آل محمد صلی الله علیه و آله: در ذکر مصائب جانسوز چهارده معصوم علیهم السلام و شهداء و اسراء کربلا صفحه 520

ز:عزاداری در مدینه

در مدینه پانزده روز عزای عمومی بود و زن و مرد و کوچک و بزرگ با دسته های عزاداری به سوگ نشستند و گریه می کردند.

ولی زنهای بنی هاشم لباس سیاه پوشیدند و از گرما و سرما شکایت نمی کردند به دستور امام سجاد علیه السلام برای آنها غذای عزاداری درست می شد و تا پنج سال بعد از شهادت امام حسین علیه السلام هیچ یک از زنان هاشمی سرمه به چشم نزدند و موی خود را حنا ننمودند وحتی هیچکس دودی از خانه آنها ندید که حکایت از آن ک ند که آنها در این مدت غذا بپزند.

وقتی که عبدالله بن زیاد (در سال 67ه.ق بدست سپاه مختار) کشته شد آنگاه آنها از عزا در آمدند.(1)

امام صادق علیه السلام فرمود: امام سجاد علیه السلام چهل سال که روزهایش را روزه می گرفت و شبها را به عبادت به سر می برد برای مصائب پدرش گریه کرد هنگامی که غلامش غذا و آب را جلو او می گذاشت و میگفت مولای من بخور.

آن حضرت می فرمود:

قُتِلَ اِبنُ رَسُولِ اللهِ عَطشاناً، قُتِلَ اِبنُ رَسُولِ اللهِ جائِعاً

فرزند رسول خدا صلی الله علیه و آله تشنه و گرسنه کشته شد.

این جمله را مکرر می گفت و گریه می کرد تا آنکه غذایش با قطرات اشکش تر می شد او تا آخر عمر این گونه زیست.(2)

ذکر مصیبت ام البنین سلام الله علیها

پس از شهادت حضرت زهرا سلام الله علیها یکی از بانوانی که امیرمومنان علی علیه السلام با