سوگنامه آل محمد صلی الله علیه و آله: در ذکر مصائب جانسوز چهارده معصوم علیهم السلام و شهداء و اسراء کربلا صفحه 6

کرد».

سپس فرمود: ای جعفر! آیا بر اشعارت، نمی افزائی؟

جعفر عرض کرد: می افزایم.

امام فرمود: «هر کس شعری در مرثیّه حسین (ع) بگوید و مردم را بگریاند، خداوند بهشت را بر او واجب کرده و او را می آمرزد».(1)

هدف از سوگواری

گریه و سوگواری چند نوع است مانند:

گریه شوق، گریه دلسوزی و عاطفی ، گریه به عنوان اظهار تنفّر از دشمن، گریه ذلّت و... آنچه ناپسند است، گریه ذلّتبار و شکست و عجز است، سوگواری نیز بر همین اساس دو گونه است: منفی و مثبت.

سوگواری منفی همان است که باعث خمودی، رکود و عجز باشد و نشان دهنده ذلّت و شکست گردد.

سوگواری مثبت آن است که: فریاد و جنبش احساسات بر ضدّ ستم و ظلم شود، و به صورت اظهار تنفّر از ظالمان و خونخواران گردد، یکی از دانشمندان بزرگ می گوید:

«همیشه زبان ترجمان عقل بوده ولی ترجمان عشق، چشم است، آنجا که اشکی از روی احساس و درد و سوز می ریزد، عشق حضور دارد، ولی آنجا که زبان با گردش منظّم خود، جمله های منطقی می سازد، عقل حاضر است.

بنابراین همانطور که استدلالات منطقی و کوبنده می تواند همبستگی گوینده را با اهداف آن رهبران مکتب، آشکار سازد، قطره اشک نیز می تواند اعلان جنگ