سوگنامه آل محمد صلی الله علیه و آله: در ذکر مصائب جانسوز چهارده معصوم علیهم السلام و شهداء و اسراء کربلا صفحه 61

امام حسین (ع) و یاران جنازه امام حسن (ع) را به قبرستان بقیع بردند و در آنجا کنار قبر جده اش فاطمه بنت اسد به خاک سپردند.

مرثیه امام حسین (ع)

وقتی که امام حسین (ع) جنازه برادر را در لحد قبر نهاد، این اشعار را در سوگ آن حضرت خواند:

ءَاَدْهُنُ رَاْسِی اَمْ اَطِیبُ مُحاسِنِی *** وَ رَأْسُکَ مَغْفُور وَ اَنتَ تَسلیب

فَلا زِلْتُ اَبکِی ما تَغَنَّتْ حِمامَهٌ *** عَلَیْکَ وَ ما هَبَّتْ صَبا وَ جُنُوبُ

بُکائی طَویلٌ وَ الدُّمُوعُ غَریِزَهٌ *** وَ أَنْتَ بَعِیدٌ وَ الْمَزارُ قَرِیبٌ

فَلَیْسَ حَرِیباً مَنْ اُصِیبَ بِمالِهِ *** وَلکِنَّ مَن واری اَخاهُ حَرِیبٌ

: «آیا موی سرم را روغن بزنم و یا موی محاسنم را با عطر خوشبو کنم، با اینکه سرت را روی خاک می نگرم و تو را همچون درخت ضاخ و برگ ریخته می نگرم.

همواره تا کبوتر آواز می خواند، و باد شمال و جنوب می وزد، برای تو گریه می کنم.

گریه ام طولانی است، و اشکهایم روان است، و تو از ما دور شده ای و قبرت نزدیک است.

آن کس که مالش ربوده شده، غارت شده نیست، بلکه غارت شده کسی است که برادرش را در دل خاک بپوشاند». (1)