سوگنامه آل محمد صلی الله علیه و آله: در ذکر مصائب جانسوز چهارده معصوم علیهم السلام و شهداء و اسراء کربلا صفحه 63

خون جگر در طشت

جناده بن امیّه روایت می کند: در آن بیماری که امام حسن (ع) بر اثر آن به شهادت رسید، به عیادت آن حضرت رفتم، دیدم تشتی در نزد آن حضرت است و خون گلویش در آن می ریخت، لخته های جگرش در آن بود، گفتم: ای مولای من چرا معالجه نمی کنی؟

فرمود: ای بنده خدا، مرگ را به چه چیز معالجه کنم...

سپس به حضرت عرض کردم مرا موعظه کن، فرمود:

اِسْتَعِدْ لِسَفَرِکَ، وَ حَصِّلْ زادَکَ قَبْلَ حُلُولِ اَجَلِکَ، وَ اعْلَم اَنَّکَ تَطْلُبُ الدُّنْیا وَ الْمَوتُ یَطْلُبُکَ...

: «ای جناده! آماده سفر آخرت باش، و قبل از پایان عمر، توشه سفر آخرت را بدست آور، و بدان که تو در جستجوی دنیا هستی و مرگ در جستجوی تو است، و هیچگاه غم و اندوه فردا را که نمیامده امروز مخور».

جناده می گوید: ناگاه دیدم امام حسین (ع) وارد حجره شد، در حالی که رنگ حسن (ع) زرد شده بود و نفسش قطع می شد، حسین (ع) خود را به روی بدن برادر افکند، و سر و چشم او را بوسید و نزد او نشست و ساعتی به یکدیگر راز گفتند. (1)

هرگز کسی دچار محن چون حسن نشد *** ور شد دچار آنهمه رنج و محن نشد

یوسف اگر چه از پدر پیر دور ماند *** لیکن غریب و بی همه کس در وطن نشد

جز غم نصیب آن دل والا گهر نبود *** جز زهر بهر آن لب شکر شکن نشد