سوگنامه آل محمد صلی الله علیه و آله: در ذکر مصائب جانسوز چهارده معصوم علیهم السلام و شهداء و اسراء کربلا صفحه 64

از دوست آنچه دید، ز دشمن روا نبود *** جز صبر، دردهای دلش را دوا نبود

هرگز دلی ز غم چو دل مجتبی نسوخت *** ور سوخت ز اجنبی، دگر از آشنا نسوخت

خونابه غم از جگر اندر پیاله ریخت *** یا غنچه دل از دهن شاخه لاله ریخت

آن سروری که صاحب بیت الحرام بود *** بیت الحرام بهر چه بروی حرام بود (1)

خوشحالی معاویه از شهادت امام حسن (ع)

هنگامی که خبر شهادت امام حسن (ع) به معاویه رسید، بسیار خوشحال شد، و به سجده افتاد و سجده شکر بجا آورد و تکبیرگفت. در آن هنگام ابن عباس (پسر عموی علی علیه السّلام) در شام بود، معاویه او را به حضور طلبید و در حالی که شادی می کرد به او تسلیت گفت و سپس از ابن عباس پرسید: «حسن بن علی (ع) چند سال داشت؟».

ابن عباس: همه قریشین به سن و سال او آگاهی دارند، عجیب است که تو اظهار بی اطلاعی می کنی.

معاویه: شنیده ام حسن (ع) کودکان خردسال دارد.

ابن عباس: هر کوچکی بزرگ می شود، و این را بدان که کودکان خردسال ما مانند پیران کهنسال هستند، و براستی چرا تو از وفات حسن (ع) شادمان هستی، سوگند به خدا مرگ او، اجل تو را تأخیر نمی اندازد، و قبر او، گودال قبر تو را پر نمی کند، و براستی چقدر بقای عمر ما و تو بعد از او، اندک است! (2)

1- دیوان آیت الله اصفهانی ص100-106
2- عقدالفرید ج4ص362
5- ذکر مصیبت معصوم پنجم امام حسین علیه السلام